Εκπαιδευτικά

Απόψε είχαμε στο Γυμνάσιό μας συνάντηση γονέων-καθηγητών για ένα δύσκολο τμήμα που παρουσιάζει προβλήματα προσαρμογής στο σχολικό περιβάλλον, προβλήματα συμπεριφοράς, προβλήματα πρόσληψης της γνώσης κ.λπ. Όλοι οι γονείς ρωτούσαν, αγωνιούσαν, όλοι οι καθηγητές έδιναν οδηγίες, και αγωνιούσαν επίσης για όλα τα παιδιά της τάξης. Κάθε γονιός για το δικό του, κάθε καθηγητής για 20 ή 30. Αυτό είναι το θέμα. Έτσι σκέφτηκα να δώσω στους γονείς ένα μήνυμα, που ίσως βοηθήσει στην εκπαιδευτική πορεία του παιδιού. Δυστυχώς, το παιδί, όταν γίνει μαθητής, χάνει κάθε άλλη ταυτότητα και είναι μόνο ΜΑΘΗΤΗΣ. Τα μετράμε όλα σύμφωνα με τις επιδόσεις του στο σχολείο. Λάθος μέγα αυτό, αλλά αν επιμένουμε να το κάνουμε, τουλάχιστον ας το υποστηρίξουμε κατάλληλα. Επειδή όλοι μας -κακά τα ψέματα- θέλουμε τα παιδιά μας να προχωρούν στο σχολείο, οφείλουμε να παρακολουθούμε την πρόοδό τους πιο ενεργητικά. Δηλαδή, μπήκε το παιδί στο γυμνάσιο; Πρώτον: του μιλάμε για τις νέες του υπευθυνότητες ως πιο μεγάλο παιδί πια -ευγένεια προς τους μεγαλύτερους, όχι κινητικότητα στην τάξη, προσήλωση στον καθηγητή, σημειώσεις-, αλλά όμως ελέγχουμε τα γραπτά του στο σπίτι , όπως όταν ήταν στο δημοτικό. Έλυσε την άσκηση; αν όχι γιατί; μήπως δεν κατάλαβε την εκφώνηση; μήπως θέλει τη βοήθεια του γονιού;
Ο γονιός δεν είναι δάσκαλος και δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει αυτό. Αν όμως επιλέξει να βοηθήσει το παιδί, τότε αυτός είναι ο μόνος δρόμος, διότι το δημόσιο σχολείο, με τους 20 ή 30 μαθητές στην τάξη, κακά τα ψέματα και πάλι, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα όπως θα θέλαμε όλοι. Μακάρι να ήταν τα πράγματα διαφορετικά -αυτό εύχονται γονείς, καθηγητές, υπουργοί και μαθητές. Όμως δεν είναι. Λίγη βοήθεια λοιπόν από τους γονείς, ίσως έσωζε λίγο την κατάσταση.
Δεν ξέρω αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη. Αν έχει, ας την ακούσουμε.