Καλά, έχω τρελαθεί πρωί πρωί με την Οδύσσεια. Ξεκινάω να αναρωτιεμαι αν δικαιούνται να ονομάζονται περσόνες τα πρόσωπα της Οδύσσειας και απαντώ πως όχι, γιατι οι συμπεριφορές τους δεν είναι αντιπροσωπευτικές σε ΄ολο το το εύρος τους. Πχ η Καλυψώ δε θρηνεί την απώλεια του αγαπημένου. Κι έρχεται ο Οδυσσέας και κλαίει με μαύρο δάκρυ. Επομένως η Καλυψώ δεν κλαίει επειδή κάτι άλλο ισχύει: Μάλλον επειδή φοβάται πως αν κλάψει θα κρατήσει κοντά της τον Οδυσσέα, κι αυτό είναι απαγορευμένο, οπότε φοβάται την οργή του Δία. Πωπω, δύναμη η γυναίκα…
Μου αρέσει σ’ αυτήν επίσης που στην αρχή παρουσιάζει στον Οδυσσέα ως δική της την απόφαση να τον αφήσει να φύγει, αλλά δεν ξερει αν συμφωνούν και οι θεοί μαζί της –για να τον τρομάξει ασφαλώς. Αλλά κατόπιν, όταν τρώνε και πίνουν, του αποκαλύπτει πως θα πατήσει το χώμα της πατρίδας του, αλλά πριν θα πάθει πολλά… (Θέλει να τον κρατήσει και βλέπει ότι δεν μπορεί. Οπότε μόνο η ειλικρίνεια σώζει την κατάσταση.)
Πάντως δεν πρόκειται να περάσει και πολλά ο Οδυσσέας: μια τρικυμιούλα μόνο… Κι εδώ που τα λέμε, αφού ο Οδυσσέας ήταν 7 χρόνια κοντά στην Καλυψώ, πάει να πει ότι οι περιπέτειές του κράτησαν 3 χρόνια μόνο. Όλα αυτά: Πολύφημος, Λαιστρυγόνες κλπ ήταν ΜΟΝΟ για 3 χρόνια. Και τα 7 τα πέρασε στο μέλι… αλλά φαίνεται ούτε το μέλι δεν είναι αρκετά καλό για μερικούς που τρώγονται συνεχώς προς νέες κατευθύνσεις…
Το φοβερό είναι ότι κάθε φορά που θα ασχοληθώ με την Καλυψώ, η ίδια μου βγαίνει μια δυνατή, ανθεκτική, πονηρή γυναίκα, αλλά ο Οδυσσέας μονίμως είναι ο κάτοχος της ‘αξίας’. Τελικά η Καλυψώ είναι μόνο το πρόσχημα για να δούμε τις αρετές ενός ανθρώπου που άλλοι, σήμερα, θα ονόμαζαν τρελό. Ή θα βγάλουμε όλοι το καπέλο μας στον πρώτο που διακύρηξε το ‘πατρίς –θρησκεία- οικογένεια’ (αλλά η θρησκεία πήγε άπατη, αφού τα άλλα δύο ενώθηκαν και έκαψαν την Καλυψώ). Ούτε και ο θεός δε μπορεί να νικήσει την πατρίδα και την οικογένεια; Μάλλον και αυτός βγάζει το καπέλο του, ε; Τόση αξία πια στον Οδυσσέα… (ιερόσυλη νιώθω να τον ειρωνεύομαι, αλλά μάλλον ως τέκνο, οφείλω να τον μιμηθώ, όπως το παιδί το γονιό του. Έτσι δεν κάνουν τα παιδιά στους γονιούς τους; Λατρεία, αλλά αμφισβήτηση.)
ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
- Στέλλα
- Είμαι ένας άνθρωπος που μπαινοβγαίνει στους εθισμούς του όπως οι άλλοι μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια του σπιτιού τους. Γι' αυτό φρόντισα να έχω πολλούς, ώστε να μην πέφτω στην παγίδα της απεξάρτησης. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Τα πιο συχνά λιμάνια που πιάνω είναι η εξωτική Λογοτεχνία, τα βαθιά νερά των συναισθημάτων, οι μυστηριακές ανθρώπινες σχέσεις, οι σκοτεινές υπαρξιακές ανησυχίες. Μου αρέσουν τα αστεία, όσο και ο αέρας που αναπνέω. Ειδικά αν είναι καθαρός και διαυγής... Καθαρό και διαυγή αέρα βρίσκω στα βιβλία, στους ανθρώπους που αγαπώ, στην προσφορά στον Άλλο που με κοιτά με μάτι υπολογιστικό, καχύποπτο και απαγορευτικό. Χαμογελάω και ανασηκώνω τους ώμους. Μια παρέα όπου θα ανταλλάσαμε απόψεις για λογοτεχνία, εμπειρίες και συγγραφή θα ήταν επίσης διαυγής αέρας. Ή θα μπορούσε να είναι.
1 σχόλιο:
Στέλλα, γεια σου. Έχουμε την ιστορία του Οδυσσέα. Στα χρόνια που "ταλαιπωρείται" χωρίς να φτάνει στην Ιθάκη, τα περισσότερα είναι στην αγκαλιά της Καλυψούς. Όπως δείχνει το πράμα, περνά εκεί μια ολόκληρη ζωή. Αν δεν λαθεύω, όταν μαθαίνει πως θα φύγει για το σπίτι του, κλαίει. Κι αν δεν λαθεύω -δεν έχω μια Οδύσσεια μαζί μου και πάει καιρός που την ξαναδιάβαζα- περνάν μια τελευταία νύχτα μαζί. Ωραία όλα αυτά. 7 χρόνια ζωής για τον Οδυσσεά μπορεί να είναι κάτι. Στην αιωνιότητα της Καλυψώς, τι μπορεί να είναι; Μήπως ένα Σαββατοκύριακο; Έντονο μεν, αξέχαστο, αλλά ένα μικρό διάστημα. Και στη συνείδηση του λαού μας μένει τελικά η Καλυψώ ως ένα διάλειμμα μεταξύ περιπετειών και επιστροφής. Το οποίο διάλειμμα όμως είναι εφτά χρόνια με τόσο μικρό μερίδιο στην επική αφήγηση, που θαρρείς ότι ο ποιητής πήρε μια κάμερα και είδε τον Κόσμο από το μάτι της αθάνατης Καλυψώς. Καλό Σαββατοκύριακο.
Δημοσίευση σχολίου