ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΕΔΩ

Έζησα κάποτε.
Τώρα η ζωή μοιάζει
Με πονοκέφαλο
Που αλωνίζει το κρανίο μου.
Τα μάτια κοιτούν
Και τα αυτιά αντιλαμβάνονται
Πως δεν είμαι πια εδώ.

Και πού να πήγα άραγε;
Ποιος μ’έδιωξε κι απ’του σαρκίου μου
Την κατοικία;
Ποιος πήρε τα κλειδιά;

Μήπως και τελικά
Εγώ φεύγω μαζί τους
Καθώς φεύγουν;
Μήπως αφήνω μια ζωή που θεωρώ χαμένη
Και ψάχνω την ουσία που νομίζω πως θα μου δώσουν
Αν είμαι δίπλα τους;

Κι αν είναι αυτό,
Εκείνοι έφυγαν και παν
Εγώ γυρίζω έξω κι απ’τη δική μου κατοικία
Πλάνις
Χωρίς κλειδιά
Χωρίς διάθεση να μπω
Σκοτεινά θα ‘ναι,
και μόνο μια τηλεόραση αναμμένη θα φωτίζει
Θα κάνει ψύχρα και οι καναπέδες θα’ναι άδειοι.
Πού να πάω…
Θα καθίσω γωνία σ’έναν καναπέ
Κι ίσως κοιμήσω το παράπονο
Παρακολουθώντας κωμωδίες του βωβού…
Εδώ θα μείνω…