ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

Στους δρόμους που βαδίσαμε, ομίχλη.
η θάλασσα χαμένη και μικρή.
φάροι σβηστοί, δρόμοι κλειστοί, χαμένοι.
χαμένη κι η ελπίδα και πικρή.
Πολύ πικρή…

Στους δρόμους που κρυβόμασταν περνάω.
σε πίστεψα και τώρα πού να βγω;
Στα λόγια των ανθρώπων ακουμπάω.
το χέρι σου μου λείπει και πονώ
πικρό καημό.

Ο δρόμος μου μακρύς κι εσύ χαμένος.
Κουράστηκα τον κόσμο να κοιτώ…
Καμένη η γη μου, στάχτη τα ποτάμια.
Τα χρόνια μου σε χώμα πια μετρώ
πολύ πικρό...

(Οι στίχοι ακολουθούν ένα ζεϊμπέκικο του Μάνου Ανδρέου)