Χριστόδουλος -μια ευκαιρία για την Εκκλησία

Δεν ήμουν ποτέ όσο ζούσε φανατική του υποστηρίκτρια. Τον παρακολουθούσα όπως όλοι -με περίσκεψη. Δεν υπολόγισα ποτέ πως θα με καλούσε έτσι όπως καλούν οι εκλεκτοί -με το θάνατό του. Τώρα το ξέρω: είχα άδικο. Τώρα, όπως όλοι μας, μπορώ να τον δω. Απαλλάχτηκε από τη βαριά καταδίκη τού να λέγεσαι άνθρωπος. Εμείς οι ζωντανοί δεν αναγνωρίζουμε σε άλλους ζωντανούς και πολλά εύσημα. Στους πεθαμένους μόνο ανοίγουν τα μάτια μας, χαλαρώνει ο εγωισμός μας, και βλέπουμε την καθαρή τους ουσία. Και όχι πάντα.
Ο Χριστόδουλος ως αρχιεπίσκοπος αφήνει βαριά παρακαταθήκη. Το πειστικό πλησίασμα των νέων. Τώρα μπορώ να αξιολογήσω το χαμόγελό του. Δεν είναι αργά, το ξέρω. Αυτό το χαμόγελο αφήνει πίσω του. Δύσκολη ανάβαση για κάποιον που δεν έχει τέτοιες αξίες. Οι νέοι όμως δικαιούνται να γίνουν αποδεκτοί. Δικαιούνται την εξέγερση. Κανείς δεν μπορεί να τους κρίνει και να τους στερήσει το δικαίωμα στην αγάπη, στην αποδοχή. Η Εκκλησία πρέπει να αφήσει πίσω της τη λέξη 'αμαρτία', και να ανοίξει τα χέρια διάπλατα. Μόνο με χαμόγελο μπορεί να πλησιάσει ο άνθρωπος έναν άλλον άνθρωπο. Λοιπόν, η Εκκλησία, δεν είναι εδώ για το ποίμνιο; Για ποιον είναι; Δεν υπάρχει αμαρτία. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν επειδή δεν μπορούν να πράξουν αλλιώς. Άνθρωποι που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να συγχωρέσουν τον εαυτό τους, και βασανίζονται, επειδή κάποιος εφεύρε τη λέξη 'αμαρτία'. Αυτοεπιτιμητές, αυτομαστιγούμενοι, προς τι; Τι κερδίζει η Εκκλησία αν ο καθένας μας μαστιγώνεται μακριά της; Τι νόημα μπορεί να δώσει αυτό σ' έναν σκεπτόμενο άνθρωπο;
Η Εκκλησία πρώτη πρέπει να δώσει συγχώρηση στον εαυτό της που απομακρύνει τους ανθρώπους από αυτή. Είναι η Μάνα. Που όλοι θέλουμε να ζήσουμε κοντά της, κι αυτή μας γυρίζει την πλάτη και δε μας μιλά. Ή που αρχίζει το κήρυγμα για τη δήθεν ενάρετη ζωή. Ποιος είναι τόσο ενάρετος που δεν καταλαβαίνει εκείνο τον συνάνθρωπο που πέφτει άθελά του σε σφάλματα, ή ποιος είναι αυτός που θα παραχωρήσει συγχώρεση στον άλλο που εξαιτιας των συγκυριών παίρνει μια 'λάθος' απόφαση; Ποια είναι η λάθος απόφαση; Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τον άλλο και θα τον κοιτάξουμε με αυτό το αυστηρό μάτι του δικαστή;
Η Εκκλησία είναι η Μάνα που στερηθήκαμε, κι όχι επειδή δεν μας άρεσε η πειθαρχία που μας επέβαλλε. Τη στερηθήκαμε, Χριστόδουλε, επειδή ήταν μια αποκρουστική μάνα. Βάναυση προς την ψυχή μας, ψυχρή προς τον αγώνα και τη ζωή μας. Ας πάψει πια αυτή η συμπεριφορά. Οι νέοι έχουν ανάγκη από φάρους, από ανοιχτές αγκαλιές, από συζήτηση, από καθοδήγηση, αλλά όχι από τιμητές. Η ψυχή των ανθρώπων δεν είναι σακί να το ζυγίζουμε και να εκτιμάμε την αξία του σύμφωνα με το περιεχόμενο σε 'ενάρετες πράξεις'. Όλοι μας έχουμε αξία, όλοι μας θέλουμε να μας αγαπούν, κι αν μας αγαπούν, το περιεχόμενό μας μπορεί να αλλάξει.
Ο πήχυς μπήκε ψηλά. Η φωνή ακούστηκε. Ο σπόρος έπεσε. Η καλή πρόθεση, το βήμα προς τον άλλο. Η λησμονιά στα παρωχημένα φυλάκια των προκαταλήψεων. Η αγάπη που ήθελε να διδάξει ο Χριστόδουλος, είναι ο πήχυς. Τότε δεν το είδα. Ήμουν κι εγώ άνθρωπος, και τα μάτια μου ήταν από χώμα -και εξακολουθούν να είναι.
Το μόνο που μπόρεσα να δω ήταν πως ο μόνος τρόπος να πείσουμε τον άλλο είναι οι πράξεις μας. 'Λόγια, λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα' που λέει και το τραγούδι είναι κύμβαλα αλαλάζοντα, και είδαμε πού έχει φτάσει η εκκλησία με το παράδειγμα που έδινε μέχρι πριν λίγο καιρό. Να πηγαίνουν οι γιαγιάδες κι οι παπούδες μόνο στις λειτουργίες κάθε Κυριακή, κι οι υπόλοιποι κάθε Πάσχα, άντε και σε κανένα μνημόσυνο. Ο κληρικός είναι ένας από μας, και μάλιστα αυτός που έχει χρέος ιερό να ασχοληθεί με το ποίμνιό του. Δεν έχει αργία, δεν πρέπει να έχει. Αν δώσει το παράδειγμα, οι άλλοι θα ακολουθήσουν. Αν πιστεύει και αγαπά αυτό που κάνει, θα πείσει. Αν είναι μόνο να παπαγαλίζει όσα διάβασε στα 'γεροντικά', τότε... Γέλιο, αγάπη, μεγαλοθυμία, συμπόνοια, ανοιχτό μυαλό χρειαζόμαστε. Διαφορετικά, όλοι μπορούμε να κάνουμε τους κατηγόρους στους συνανθρώπους μας.
Μια τελευταία σκέψη με την ευκαρία της 'αναχώρησης' του αρχιεπισκόπου: Αμαρτία είναι μόνο αυτή: να πρέπει να πεθάνει ο καθένας μας, ώστε να μπορέσουν οι διπλανοί του να αποτιμήσουν την αξία του, την προσφορά του, τις αρετές του. Μικρόψυχοι που είμαστε...
Ώστε, Χριστόδουλε, είσαι ακόμα εδώ. Κι αν ήσουν κάποτε 'το κακό παιδί' για κάποιους, τώρα έγινες το 'κακό επικίνδυνο παιδί΄. Και για πρώτη φορά το σκέφτομαι: μερικές φορές ο θάνατος δεν είναι παρά μόνο η αρχή... :-)