Ταινίες που παρακολούθησα τελευταία και μου άρεσαν είναι οι εξής:
Prestige
Mr Brooks
Ο πληροφοριοδότης
Σαν παράδεισος (!!)
Ο τίγρης και το χιόνι
Προτείνετε κι εσείς τις ταινίες που σας άρεσαν!
ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
- Στέλλα
- Είμαι ένας άνθρωπος που μπαινοβγαίνει στους εθισμούς του όπως οι άλλοι μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια του σπιτιού τους. Γι' αυτό φρόντισα να έχω πολλούς, ώστε να μην πέφτω στην παγίδα της απεξάρτησης. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Τα πιο συχνά λιμάνια που πιάνω είναι η εξωτική Λογοτεχνία, τα βαθιά νερά των συναισθημάτων, οι μυστηριακές ανθρώπινες σχέσεις, οι σκοτεινές υπαρξιακές ανησυχίες. Μου αρέσουν τα αστεία, όσο και ο αέρας που αναπνέω. Ειδικά αν είναι καθαρός και διαυγής... Καθαρό και διαυγή αέρα βρίσκω στα βιβλία, στους ανθρώπους που αγαπώ, στην προσφορά στον Άλλο που με κοιτά με μάτι υπολογιστικό, καχύποπτο και απαγορευτικό. Χαμογελάω και ανασηκώνω τους ώμους. Μια παρέα όπου θα ανταλλάσαμε απόψεις για λογοτεχνία, εμπειρίες και συγγραφή θα ήταν επίσης διαυγής αέρας. Ή θα μπορούσε να είναι.
3 σχόλια:
Εκ των πραγμάτων βλέπω πολλές ταινίες, τώρα είμαι σε μικρό διάλλειμα, αλλά ο τρόπος που τις βλέπω είναι θα έλεγα αναγνωριστικός και αναγνωστικός και άρα μου είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω ταινία, απλά για να ψυχαγωγηθώ. Οι επιλογές σου πολύ καλές, να σταθώ στον πληροφοριοδότη, που μέσα στη δράση διακυβεύονται οι αξίες, μέσα από ίντριγκες διαπλέκονται οι μεταμορφώσεις των χαρακτήρων. επίσης έχει εξαιρετικές σκηνές.
Για τις άλλες δεν γράφω για να μην σε κουράσω ,ακολουθώ τον τρόπο σου, λιτά και περιγραφικά, χωρίς πολλά λόγια και όποιος θέλει εννοεί να δει, διότι ο κινηματογράφος είναι η λογοτεχνική γλώσσα σε καρέ.
Να είσαι καλά και σ' ευχαριστώ για τη φιλοξενία, φίλη!
Στέλλα, καλημέρα. Ωραία ταινία "The Departed". Mια ταινία που σου συνιστώ να δεις είναι η τελευταία ταινία του Cronenberg, "Eastern Promises". Aπό παλιότερες, σε DVD, τι να σου πω; Υπάρχουν τόσες και τόσες ταινίες, ανάλογα το γούστο του καθενός, που δεν φτάνει μια ζωή -που λέει ο λόγος- να τις δεις. Για μένα, για το δικό μου γούστο, αυτό που με τρελαίνει είναι οι σκηνοθεσίες του Bunuel. Yπάρχουν κι άλλοι ισάξιοί του, αλλά αυτός μου πάει περισσότερο.Καλό μεσημέρι.
Ωραία θα ήταν να μπορούμε να ανταλλάσσουμε σκέψεις για ταινίες και βιβλία, για μουσική κλπ. Μπορούμε έτσι να γίνουμε οι ίδιοι αίτιοι του πλούτου μας.
Μιλώντας για ταινίες λοιπόν, δεν μπορώ να μην αποτίσω φόρο τιμής σε μια σκηνή του Μπέργκμαν. Την ταινία την είδα αρκετές φορές όσο παρακολουθούσα τα μαθήματα θεατρολογίας που ήταν υποχρεωτικά στο πανεπιστήμιο, αλλά μόνο για ένα λόγο: για τη συγκεκριμένη σκηνή. Αποδειξη: δεν θυμάμαι καν τον τίτλο της ταινίας. Αλλά με τη σκηνή αυτή κατάλαβα πως η τέχνη δεν είναι προνόμιο της γραφής, της ζωγραφικής, της μουσικής, του χορού. Η φωτογραφία, το ήξερα από παλιά, είναι μόνη της ένα "ευ" στα μάτια του δεξιοτέχνη.
Η σκηνή είναι ασπρόμαυρη (προσπαθώ να την ανακαλέσω αρκετά χρόνια μετά στη μνήμη μου, οπότε δεν είμαι απολύτως σίγουρη για μερικές από τις μικρές λεπτομέρειες, και συγνώμη αν δεν την αποδώσω τόσο επιτυχημένα ώστε να σας προκαλέσω συγκίνηση):
Ξημερώματα. Ο φακός πλησιάζει το κρεβάτι όπου κοιμάται το ζευγάρι της ταινίας. Στα δεξιά η κουρτίνα ανεμίζει μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο. Ο φακός στρέφεται στην κουρτίνα. Σκοτεινή δαντέλα που ανεμίζει, κι έξω από το παράθυρο, στο φως της Σουηδίας -λευκό και επίπεδο- φαίνεται η θάλασσα του πρωινού. Αχλύ έξω από το δωμάτιο. Ημίφως μέσα. Το φως διαπερνά τα μοτίβα της σκοτεινής δαντέλας, η κουρτίνα ανεμίζει ήρεμα, όπως ο ύπνος του ζευγαριού. Όλη η εικόνα στέκεται στην αιωνιότητα, γοητευτική και χαριτωμένη, σαν αραμπέσκ σε παιχνίδια του φωτός και της σκιάς.
Μερικοί άνθρωποι δεν θα πεθάνουν ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου