Κυριακή πρωί. Βρέχει. Τα καιρικά φαινόμενα στολίζουν πάντα το χωριό μου, ποτέ δεν του χαλούν την εικόνα -έτσι συμβαίνει σε όλα τα χωριά, φαντάζομαι. Αυτή την εικόνα βλέπω αυτή τη στιγμή από το βορινό παράθυρο του γραφείου μου.Η δεύτερη κι η τρίτη φωτογραφία
απεικονίζει τη θέα από
το ανατολικό παράθυρο.
Θα υπήρχε κι ο Ψηλορείτης, αλλά τα σύννεφα δεν τον αφήνουν να φανεί.Η βροχή χτυπάει δυνατά τα τζάμια, και οι βροντές αντηχούν πάνω απ'το κεφάλι μου. Χειμώνας μαλακός, χωρίς ιδιαίτερο κρύο και φέτος.
Το χωριό μου: μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Με όλα τα θετικά και τα αρνητικά της.
Με όλη τη
Με όλη τη ζεστασιά των ανθρώπων, με όλη την ορμή για εξουσία, με όλη την πυρετική δράση, τα σχέδια, τους προγραμματισμούς, τα όνειρα που μπορούν να υλοποιηθούν -εδώ καλύτερα από πολλά άλλα μέρη.
Οι νέοι σε πυρετό: ετοιμάζουν τη γιορτή της παρουσίασης όλων των ομάδων που θα πάρουν μέρος στο Κυνήγι Θησαυρού Γεροποτάμου. Ετοιμάζουν το ίδιο το Κυνήγι οι δικοί μας φέτος.
Οι μεγαλύτεροι -αλλ΄ όχι παροπλισμένοι- κόβουν τη Βασιλόπιτα σήμερα του Δημοτικού και του Νηπιαγωγείου τους, έχουν φτιάξει ομάδα γυμναστικής και ομάδα γονέων (με συντονιστή το Κέντρο Πρόληψης κατά των Ναρκωτικών του Ρεθύμνου), και ετοιμάζουν ενημερωτικές ομιλίες για θέματα εκπαίδευσης και ατομικής βελτίωσης.
Το χωριό μου είναι μια μικρή μονάδα ανθρώπων, που αγαπιούνται, αντιδρούν, προτείνουν, ζουν, διεκδικούν. Δεν είναι ρόδινα τα πράγματα πάντα. Οι συγκρούσεις είναι ορατές, οι πολώσεις έντονες. Είμαστε άνθρωποι. Ζωντανοί. Με όλη τη σημασία της λέξης. Καλοί και κακοί όλοι μας, αγνοί και διεφθαρμένοι, τυφλοί και αθώοι. Είμαστε άνθρωποι.
Η βροχή συνεχίζεται. Το αγαπώ πολύ αυτό το χωριό. Το αγαπούσα από παιδί, και τώρα το λατρεύω περισσότερο. Για όλα αυτά που μου προσφέρει: τη φύση του, τους ανθρώπους του, την αγάπη του, τη γνώση της ανθρώπινης ψυχής, τα πειράματα που άλλοτε πετυχαίνουν κι άλλοτε όχι. Για το ψάξιμο, για το καινούργιο, για το όλο και πιο φιλόδοξο.
Κάποτε αυτό το χωριό μπορεί και να μην υπάρχει. Ίσως τα παιδιά μας να μη μείνουν εδώ, αλλά να καταλήξουν σε διάφορες πόλεις. Ο καθένας λατρεύει κάτι άλλο. Μπορούν να αγαπήσουν εξίσου κάτι άλλο, να πάρουν και να δώσουν κάτι διαφορετικό. Να γίνουν ευτυχισμένοι με κάτι που εγώ δεν γνωρίζω. Εγώ απλώς απολαμβάνω που είμαι τώρα εδώ, που εγώ ΕΙΜΑΙ αυτό το χωριό, που το κάνω να είναι αυτό που είναι, και του παίρνω και του δίνω όλα αυτά που αγαπώ.
Η ομίχλη τύλιξε τις σκέψεις μου.
Δεν ξέρω πώς θα σας φανούν
αυτές οι σκέψεις.
Ήθελα μονάχα να τις πω.
Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού μου
να υπάρχει η επιθυμία να περάσω
ένα αισιόδοξο μήνυμα στους
κατοίκους της επαρχίας.
Ίσως να θέλω να περάσω ένα
μήνυμα διεκδίκησης στους ανθρώπους των αστικών κέντρων.Ίσως πάλι να με χτύπησε απλώς ο έρωτας...
Καλά να περνάμε όλοι μας... Σε χώρες και χωριά!
4 σχόλια:
Ωραία η τελευταία φωτό με την ομίχλη.
Τα κατάφερες και με έκανες να ζηλέψω (... εδώ που τα λέμε δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερος κόπος...). Λοιπόν και εγώ το λατρεύω αυτό το χωριό αν και δεν το επισκέπτομαι. Ένα μέρος του νεανικού μου (πάλαι ποτέ εαυτού) είναι εκεί....
Αλλά πιο πολύ απ΄όλα είναι η μυρωδιά του.
Δεν κρύβω επίσης ότι έχω τύψεις καθώς δεν έχω μάθει στον γιό μου τις ρίζες του και στο μέλλον θα είναι γι΄αυτόν ένα ακόμα αδιάφορο μέρος.
Αλλά πιο πολύ απ΄όλα είναι η μυρωδιά του. (Βρε κώλυμα... !!!) Δεν φεύγει από την μύτη και το μυαλό μου...
Φιλιά και χαιρετισμούς
Ξάδερφε, καλησπέρα! Ο καθένας κάτι έχει να θυμάται απ'αυτό το χωριό. Πάντως με τόσο συναίσθημα να υφέρπει στις λέξεις σου, μου κάνει εντύπωση που επισκέπτεσαι τις Μαργαρίτες τόσο σπάνια. Έπειτα, πιστεύω πως κάθε τόπος μπορεί να σου δώσει κάποια πράγματα, νέα πράγματα, και μια νέα αρχή είναι πάντα όμορφη. Πχ καλοκαίρι στις Μαργαρίτες: Κάθε δεύτερο απόγευμα πας για μπάνιο στο Μπαλί (δε λέω Πάνορμο, αν και είναι στα 15 λεπτά της ώρας). Θάλασσα να την πιεις στο ποτηρι. Βυθός για εξερεύνηση και άπειρα παιχνίδια. Από αρχές Ιουλίου στο Ρέθυμνο το Αναγεννησιακό Φεστιβάλ που συνήθως έχει μερικές από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Βραδάκια στου Μαντάλου, ήρεμα, με το αεράκι να σε φυσάει και οι κουβέντες να βγαίνουν χαλαρά. Βολτίτσες στις ψαροταβέρνες της παραλίας του Πανόρμου, και τις πιο κυριλέ του Ρεθύμνου -απίστευτες εικόνες, ονειρικές σχεδόν. Καφές στην παραλία του Ρεθύμνου, κρέπα στου Χάρη, ψώνια στα παραμυθένια μαγαζιά που λιγο να τα ψάξεις σε ξαφνιάζουν -ειδικά τις ρομαντικές γυναίκες- για το γούστο και τις τιμές τους. Τα παιδιά του χωριού μας τον Αύγουστο συνήθως ανεβάζουν τα Βoudalia, τη σατυρική ετήσια παράσταση, που συνήθως αναφέρεται σε γνωστά πρόσωπα και πράγματα ή γνωστούς τύπους και σε στελνουν αδιάβαστο από τα γέλια! Και δεν σου βάζω την ξαδέρφη και τον ξάδερφο, που είναι πολύ της βόλτας και της εκδρομής. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς;
Δεν ξέρω. 'Ξά σου!
Καλά τα λες.
Τα προβλήματα είναι όμως λειτουργικά.
Όταν έφερα τελευταία φορά τη γυναίκα και το γιό μου στο χωριό αισθανόμουνα άσχημα γιατί τους είχα κλείσει σε ένα μικρό και άγνωστο γι' αυτούς χωριουδάκι χωρίς πολλές ευκαιρίες για διασκέδαση. Έτσι κατ' ανάγκη και για να καλύψω τις τύψεις μου, τους φόρτωνα κάθε βράδυ στο αυτοκίνητο και τους πήγαινα στο Ρέθυμνο.
Από την άλλη πάλι όπως ξέρεις υπάρχει πρόβλημα παραμονής μας στο χωριό μιας και στο εξής δεν διαθέτουμε σπίτι, οπότε κατ' ανάγκη πρέπει να περιοριστούμε σε ένα μικρό ενοικιαζόμενο δωμάτιο χωρίς ιδιαίτερς ανέσεις. Επίσης όπως καλύτερα ξέρεις στο χωριό τα διαθέσιμα δωμάτια δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και βεβαίως είναι και περιορισμένα.
Τέλος έχουμε ένα σπίτι, σύγχρονο, 20 μέτρα από τη θάλασσα και και 40 μέτρα από το κέντρο ενός μοντέρνου χωριού στην Καβάλα απέναντι από τη Θάσο (Κεραμωτή) που εξασφαλίζει αξιοπρεπή παραμονή.
Πώς λοιπόν να τους φορτώσω με προορισμό τις Μαργαρίτες ? Δεν μου πάει η καρδιά να τους στερήσω τις ανέσεις για να καλύψω μόνο τις δικές μου ψυχολογικές ανάγκες.
Ίσως το επιχειρήσω Πάσχα, μιας και ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να βρεθώ εκεί. Αλλά και πάλι θα αναζητήσω διαμονή πιο κεντρικά ώστε μπορέσουμε να βρούμε καλύτερες συνθήκες. Άρα το χωρίο θα είναι απλώς μια ολοήμερη εκδρομή.
Τέλος το μέρος είναι συνδεδεμένο για μένα με ανθρώπους που πια δεν υπάρχουν. Όταν την τελευταία φορά ήρθα για τον παππού, είπα αν θυμάσαι "Τέλος εποχής". Κάπως έτσι γράφτηκε όλο αυτό μέσα μου.
------------------------------
Επιφυλάσσομαι όμως.... χαχαχα
Στα πολύ μελοντικά μου σχέδια, όταν θα καταφέρω να αποδεσμευτώ από κάθε τι που με κρατάει σήμερα εδώ σχεδιάζω και ελπίζω επιστροφή στις ρίζες, και όσοι πιστοί προσέλθουν.
Δημοσίευση σχολίου