ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ

Χθες άκουσα ένα πολύ όμορφο ποίημα που επειδή με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό, αποφάσισα να το βάλω στο χώρο αυτό, σαν ένα κομμάτι δικό μου -όπως δικά μας μπορεί να αισθανόμαστε κάποια από τα έργα των άλλων. Το ποίημα έγραψε ο Σάββας Μούττης, από τη Ρόδο. Τον ευχαριστώ που το έγραψε, που το μοιράστηκε μαζί μου και που μου επέτρεψε να το 'δημοσιεύσω' σ'αυτό το χώρο.
Σήμερα είναι και η 'γιορτή των ερωτευμένων'. Έτσι, το ποίημα αυτό μπορεί να θεωρηθεί ένα δώρο-σκέψη σε όσους είναι ερωτευμένοι, με την ευχή να είναι πάντα ερωτευμένοι -με τον άνθρωπό τους, με τη δουλειά τους, με τον κόσμο, με την ποίηση, με τον έρωτα, με ό,τι άλλο μπορεί να ερωτευτεί ένα μυαλό.
Χρόνια Πολλά στο Γιώργη Βενετούλια, έναν αυθεντικά και αποδεδειγμένα ερωτευμένο με τη λαογραφία και την παράδοση της Ελλάδας. Και στα δικά μας οι υπόλοιποι!

Ποίηση και έρωτας
(Ή αλλιώς μάθημα ανάγνωσης)
Τα μάτια
-είπε-
είναι μονάχα ένα κομμάτι κρέας,
όταν αυτό που βλέπουν
είναι απλώς λέξεις.
Όπως
-συνέχισε-
και οι λέξεις
είναι μονάχα γράμματα
όταν αυτό που βλέπουν
είναι απλώς αισθήματα.
Και σηκώθηκε να τρέξει προς την θάλασσα.
Τα πόδια της γέμισαν άμμο μέχρι να φτάσει
και βγάζοντας το μπικίνι μόλις βουτούσε,
γύρισε και, Έλα
-φώναξε-
η θάλασσα είναι τώρα
όπως τώρα είμαι και εγώ…
Ένα μεγάλο κύμα τη σκέπασε ολόκληρη
σβήνοντας τα χνάρια που είχε αφήσει στην άμμο...