Η πιο καίρια παρομοίωση για τον άνθρωπο

Διαβάζοντας τον Όμηρο έπεσα πάνω σε μια παρομοίωση που αφορά τον Οδυσσέα, αλλά κατ' επέκταση περιγράφει τον άνθρωπο με τρόπο που δεν το έχω ξανασυναντήσει στα μακρινά μου ταξίδια μέσα στις λέξεις. Το μεγαλείο του ανθρώπου, τις ιδιότητές του, τη χαρά του Ομήρου για τον Άνθρωπο, την πίστη του σ' αυτόν. Απολαύστε το:

(Ο Οδυσσέας γυμνός μετά την ταλαιπωρία του στη θάλασσα έξω απ' το νησί των Φαιάκων, καταφέρνει να πατήσει στεριά, και γυμνός ετοιμάζει τη στρωμνή του για να ξεκουραστεί.)

"Τρύπωσε εκεί, κάτω από θάμνα δίδυμα, ελιά κι αγρίλι που ξεφύτρωναν μαζί.
Δεν έφτανε ως εδώ το μένος των υγρών ανέμων,
δεν τα χτυπούσε αυτά τα θάμνα ήλιος με τις αχτίνες του,
όταν σηκώνεται λαμπρός, μήτε η βροχή τα διαπερνούσε.
τόσο πυκνά συμπλέκονταν το 'να μαζί με τ' άλλο.
Γλίστρησε ο Οδυσσέας στον κόρφο τους, και με τα χέρια του
φτιάχνει το στρώμα του παχύ κι ευρύχωρο,
από τα φύλλα τα πολλά που ήταν χυμένα γύρω, τόσο και τέτοιο,
που θα μπορούσε δυο και τρεις ανθρώπους να τους προφυλάξει,
ακόμα και σε χειμωνιάτική ώρα, όταν βαραίνει ο καιρός πολύ.
Το έργο του κοιτώντας, βασανισμένος ο Οδυσσέας και θείος,
ένιωσε μέσα του χαρά. στη μέση ξάπλωσε ρίχνοντας
από πάνω του σωρό τα φύλλα.
Πώς κάποιος έκρυψε δαυλό μέσα στη μαύρη στάχτη,
σε χτήμα απόμερο, που γείτονες στο πλάι του δεν έχει, σώζοντας έτσι
το σπέρμα της φωτιάς, που να μην είναι ανάγκη απ'αλλού ν'ανάβει.
με ένα δαυλό παρόμοιος ο Οδυσσέας σκεπάστηκε με φύλλα. "

Οδυσσέας: Οι άπειρες δυνάμεις της φωτιάς, οι καταστρεπτικές κι οι ζωογόνες. Οι άπειρες δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος κατακτώντας την. Ο άνθρωπος λοιπόν, είναι φωτιά.