ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ

'Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών' (John Gottman, εκδ. Ελληνικά Γράμματα) είναι το βιβλίο που διαβάζω τώρα. Και προς το παρόν ασχολείται με το ερώτημα: είσαστε γονείς αποστασιοποιημένοι, επικριτικοί, επιτρεπτικοί ή συναισθηματικοί μέντορες;

Από το είδος της άσκησης του γονεϊκού μας ρόλου προκύπτουν ορισμένα συμπτώματα στη συμπεριφορά των παιδιών μας. Άλλα παρουσιάζουν μια μικρή έλλειψη συγκέντρωσης στα διαβάσματά τους -και όχι μόνο, άλλα δυσκολεύονται να κάνουν φίλους, άλλα νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό τους και δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αξία των συναισθημάτων τους.

Σε όσους γονείς έχουν γεννηθεί απορίες σχετικά με το μεγάλωμα των παιδιών, προτείνω αυτό το βιβλίο.

Προσωπικά νόμιζα ότι μεγαλώνω σωστά την κόρη μου, αλλά καταλάβαινα ότι κάπου έκανα λάθος, και δεν ήξερα πού ακριβώς. Έλεγα πως φτάνει απλώς να είμαι μαζί της -αυτό το 'ωραίο' που ακούω από περιοδικά κι από τις αμερικάνικες ταινίες: 'δεν χρειάζεται να περνάς με το παιδί σου πολλές ώρες, φτάνει να είναι ουσιαστικές'. Κανείς όμως δεν μου είπε τι θα πει ουσιαστικές. Κι εντάξει, μερικοί γονείς είναι χαρισματικοί, και ως διά μαγείας τα καταφέρνουν να μεγαλώνουν 'σωστά' τα παιδιά τους και αυτά με τη σειρά τους γίνονται καταπληκτικοί γονείς. Εμείς οι υπόλοιποι που δεν είμαστε οι χαρισματικοί, αλλά οι καθημερινοί γονείς που πελαγώνουμε, δε μας κάνει κανείς τη χάρη να μας εξηγήσει τι είναι ουσιαστικές ώρες; ή τι θα πει 'μιλάω στο παιδί μου'; ή τι θα πει 'βάζω όρια'; Ωραία τσιτάτα, τα πετάνε στον αέρα, αλλά ουδέποτε αναλύθηκε κάτι σε τόσο βάθος που να βοηθηθούμε κι εμείς. Εμείς που είμαστε γονείς 24 ώρες το 24ωρο και που έχουμε άμεση ανάγκη βοήθειας, χωρίς να χρειαστεί να ανατρέξουμε στη βιβλιογραφία, όπως κάναμε στο πανεπιστήμιο για τις εργασίες μας.

Προσωπικά έχω βρει αρκετή βοήθεια (που όμως δε φτάνει) μέσα από ομάδες γονέων που λειτουργούν είτε πληροφοριακά, είτε υποστηρικτικά (είτε και τα δυο). Τέτοιες ομάδες γονέων -για όσους ενδιαφέρονται- μπορούν να οργανωθούν από συλλόγους γονέων μέσω των σχολείων με τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας (ρωτήστε το διευθυντή του σχολείου σας) ή και από μεμονωμένους γονείς, φτάνει ο αριθμός των ενδιαφερομένων να είναι πάνω από 15. Τα Κέντρα Πρόληψης κατά των Ναρκωτικών που έχουν οι Δήμοι, επίσης οργανώνουν ομάδες γονέων από ψυχολόγους, και αυτές οι ομάδες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον -τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στο Ρέθυμνο, επειδή οι ομάδες του Υπουργείου Παιδείας συντονίζονται και από άτομα που δεν είναι ψυχολόγοι, και ως εκ τούτου δεν μπορούν να βοηθήσουν σε ιδιαίτερο βάθος, αν δεν είναι πάρα πολύ καταρτισμένοι.

Άλλος ένας τρόπος βοήθειας είναι οι ομιλίες που μπορούμε να διοργανώσουμε ως σύλλογοι γονέων, ή και πάλι ως μεμονωμένα άτομα, καλώντας επιστήμονες ψυχολόγους για να μας μιλήσουν για κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Οι ομιλίες αυτές βοηθούν όταν γίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, κι όχι μια κι έξω.

Και τέλος τα βιβλία ψυχολογίας που μας ανοίγουν τα μάτια και μας δίνουν μερικές κατευθύνσεις.

Και βέβαια, όλα αυτά να γίνονται με ψυχραιμία και χωρίς ενοχικές διαθέσεις που μπλοκάρουν την ψυχολογία μας.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να γίνει μια συζήτηση για τη συμπεριφορά των παιδιών μέσα από ένα μπλογκ, και αν θα μπορούσε να βοηθήσει όλους μας να βρούμε έναν δρόμο. Να είμαστε στο σωστό μέτρο επιτρεπτικοί γονείς, αλλά και να δίνουμε σωστά μηνύματα στα παιδιά μας, ώστε να μη γίνονται τύραννοι δικοί μας και των άλλων. Νομίζω πως αν δεν υπάρχουν ειδικοί που να συντονίζουν και να ξεμπλοκάρουν τη σκέψη μας, δεν θα οδηγηθούμε πουθενά. Διαφορετικά θα ήμουν πολύ χαρούμενη να αλληλοβοηθηθούμε μέσα από μια παρέα γονέων.

Πάντως αν κάποιος έχει οποιαδήποτε πληροφορία, ιδέα ή απορία, θα ήθελα να την καταθέσει.

Κουράγιο, συνάδελφοι... :-) τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα!