Καλημέρα.
Διαβάζοντας τον Τελευταίο Πειρασμό, εκπλήσσομαι ακόμα και σήμερα, την πολλοστή φορά που το ανταμώνω. Σε κάθε σελίδα θα βρω είτε κάποια σκέψη που μου δίνει αφορμή να δω τη δική μου εποχή, είτε κάποιο μαργαριτάρι.
Σήμερα κάνω τις δικές μου σκέψεις, με αφορμή μια κουβέντα του γέρο- Ζεβεδαίου.
Χάλασε ο κόσμος, γυναίκα, είπε. δε χωρούν σήμερα οι νέοι στο πετσί τους. μήτε χελιδόνια είναι μήτε ψάρια. χελιδονόψαρα. Η θάλασσα δεν τους χωράει, πετιούνται στον αγέρα. μα στον αγέρα δεν αντέχουν, ξαναβουτούν στη θάλασσα. και φτου πάλι, απαρχής! Τα 'χουν χαμένα.
Να δώσω την αιτιολογία γιατί μου άρεσε αυτό το απόσπασμα;
Η θετική οπτική: Οι νέοι θέλουν τα πάντα, και δε χωρούν πουθενά. Μήπως όλοι δεν το νιώθουμε αυτό; Αχόρταγοι άνθρωποι… Και απαντώντας στον Καζαντζάκη με τις ίδιες του τις θεωρίες: κάποια μέρα, παλεύοντας οι νέοι να χωρέσουν και στο νερό και στον αέρα, θα τα καταφέρουν. Και τότε θα μπορούν να απολαύσουν τον καθαρό αέρα των αιθέρων, αλλά και το οξυγόνο στη μορφή που το διαθέτει το νερό. Απλώς μην καταθέτετε τα όπλα! Πιο ψηλά πετάγματα, χελιδονόψαρα!
Η θετική οπτική: Οι νέοι θέλουν τα πάντα, και δε χωρούν πουθενά. Μήπως όλοι δεν το νιώθουμε αυτό; Αχόρταγοι άνθρωποι… Και απαντώντας στον Καζαντζάκη με τις ίδιες του τις θεωρίες: κάποια μέρα, παλεύοντας οι νέοι να χωρέσουν και στο νερό και στον αέρα, θα τα καταφέρουν. Και τότε θα μπορούν να απολαύσουν τον καθαρό αέρα των αιθέρων, αλλά και το οξυγόνο στη μορφή που το διαθέτει το νερό. Απλώς μην καταθέτετε τα όπλα! Πιο ψηλά πετάγματα, χελιδονόψαρα!
Η αρνητική οπτική: μήπως στις μέρες μας κάποιοι μας θέλουν χελιδονόψαρα για να μας «ξεζουμίζουν» περισσότερο; Μήπως μετά από κάμποσα χρόνια τα παιδιά μας θα τα θέλουν και ερπετά συγχρόνως;
Η πολύ θετική οπτική: στην εποχή μας οι άνθρωποι αποδέχονται πλέον τη φύση του χελιδονόψαρου, όταν την διαθέτουν, και δεν την κρύβουν παίζοντας ρόλους που άλλοι τους έχουν ετοιμάσει από πριν. Αυτό είναι όμορφο, αλλά και οδυνηρό ταυτόχρονα.
Άσχετο: Αλήθεια, το ξέρατε ότι με κάθε έναν άνθρωπο που συναναστρεφόμαστε έχουμε επιλέξει να παίζουμε ένα ρόλο, και είναι πολύ δύσκολο να τον αλλάξουμε; Πχ αν με τη μητέρα μας παίζουμε το κακό παιδί, και με τους φίλους παίζουμε το καλό παιδί, δεν θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε αυτόν τον ρόλο που παίζουμε με τους φίλους μας στον ρόλο μας απέναντι στη μητέρα. Άκουσα δηλαδή από έναν ψυχίατρο, ότι τελικά αυτό που λέμε χαρακτήρας του ανθρώπου δεν υπάρχει έτσι όπως τον βλέπαμε παλιά, σαν κάτι παγιωμένο κι ενιαίο.
Αφιερωμένο στη Φλώρα για το καλωσόρισες!!
4 σχόλια:
Το τελευταίο ειδικά που αναφέρεις για τους διάφορους ρόλους - προσωπεία είναι γεγονός. Μπορώ μάλιστα να σε διαβεβαιώσω ότι η επιστήμη του marketing μετάξύ των πολλών που κάνει είναι να στοχεύει ακριβώς σε αυτό το ανθρώπινο χαρακτηριστικό προκειμένου να χτήσει "πιστούς" (loyalty) πελάτες.
Τελικά όλες οι επιστήμες ειναι ανθρωπιστικές.
Καλημέρα από την μουντή Αθήνα
Αχ, Στέλλα...
ξέρεις πώς το λαμβάνω εγώ το μήνυμα του Καζαντζάκη;
Οι νέοι, λέει, τα έχουν χαμένα γιατί ενώ είναι στη θάλασσα ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ και θέλουν αέρα και μετά πάλι στον αέρα ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ και θέλουν θάλασσα.
Πολύ κακό αυτό, όμως, μου φαίνεται...
Μου αρέσει η θετική οπτική σου... Αλλά το να μην αντέχουν... δείχνει ότι τελικά δεν αγαπάνε αρκετά ούτε τη θάλασσα ούτε τον αέρα.
Να, ας πούμε, για παράδειγμα, τα καλοκαίρια βουτάμε στις ονειρεμένες μας θάλασσες και λέμε... "αχ να μην τέλειωνε ποτέ. Να βουτάω συνέχεια, συνέχεια, να βλέπω το υπέροχο βαθύ μπλε του βυθού και δεν με νοιάζει τίποτε άλλο..." Έτσι, δεν είναι;
Πετάς με το αεροπλάνο, χαζεύεις τα σύννεφα. Έχουν τόσα όμορφα σχήματα, ο ήλιος παίζει με τα χρώματα, ιριδίζει, φτιάχνει πολιτείες ολάκερες εκεί πάνω... και λες "τι ευτυχία να είσαι πουλί... Να πετάς δω πάνω συνέχεια..."
Νομίζω ότι όταν δεν αντέχεις και θέλεις κάτι άλλο από αυτό που ζεις όντως τα έχεις χαμένα.
Να σου πω, όμως, δεν πιστεύω ότι οι νέοι μας τα έχουν χαμένα. Οι νέοι καμιάς εποχής δεν τα έχουν χάσει... Ξέρουν να απολαμβάνουν τη φέτα το καρπούζι, το τραγούδι με φεγγάρι στην παραλία και ν' ανατριχιάζουν, μια ωραία συναυλία και να χτυπιούνται... Ξέρουν.
Τώρα, ως προς το να αλλάζεις παραστάσεις καλό είναι. Να δεις και θάλασσα, να δεις και τον αέρα... σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους μορφωμένους... ηδονικά μυρωδικά, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά...
Να είμαστε και χελιδόνια και ψάρια και σκιουράκια και ό,τι άλλο θέλουμε. Αλλά να το φχαριστιόμαστε!
Αυτά μου φέρνουν στο μυαλό τα λόγια του αγαπημένου μου Καζαντζάκη.
Ξέρεις, έχω τρέλα με δαύτονε!
Όποτε τον διαβάζω, νομίζω ότι τα λόγια του τρέχουνε στις φλέβες μου...
Λες να φταίει το κρητικό μου αίμα;
Καλέ τι χαζή που είμαι!
Ξέχασα να πω ευχαριστώ για την αφιέρωση!
Θα ανταποδώσω στο δικό μου μπλογκ... μα θέλω να ψάξω να βρω κάτι ιδιαίτερο για σένα.
Θα δεις...
Κι αυτή η οπτική καλή μου Φλορα είναι επίσης σωστή: ότι μάλλον δεν αγαπούν αρκετά ούτε το ένα ούτε και το άλλο, ούτε τη θάλασσα ούτε και τον αέρα, και γι' αυτό δε χωράνε ούτε στο ένα ούτε και στο άλλο. Αλλά πάλι, μου φαίνεται ότι αγαπούν και τα δυο, αλλά δε φτάνει μόνο το ένα από τα δυο... παίδεμα κι αυτό...
Όσο για τους νέους μας, δεν έχω αμφιβολία ότι ξέρουν. ίσως είναι και οι μόνοι που ξέρουν. ή οι μόνοι που 'θέλουν' με πάθος.
Φιλιά!!!
Δημοσίευση σχολίου