Καλοκαιρινό το αποψινό βράδυ.
Ο αέρας που ανασαίνεις σου γεννά όνειρα. Φεύγουν τα μάτια σαν τα πουλιά κι αγγίζουν τα σύννεφα. Η θάλασσα σε νηνεμία, ο ουρανός ενωμένος μαζί της σε μια ήρεμη λευκότητα. Τα τραγούδια σε ταξιδεύουν νοσταλγικά πίσω.
Έτσι έρχεται το καλοκαίρι στην Κρήτη...
Ονειρευτείτε λοιπόν, ταξιδέψτε...
Καλό καλοκαίρι...
ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
- Στέλλα
- Είμαι ένας άνθρωπος που μπαινοβγαίνει στους εθισμούς του όπως οι άλλοι μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια του σπιτιού τους. Γι' αυτό φρόντισα να έχω πολλούς, ώστε να μην πέφτω στην παγίδα της απεξάρτησης. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Τα πιο συχνά λιμάνια που πιάνω είναι η εξωτική Λογοτεχνία, τα βαθιά νερά των συναισθημάτων, οι μυστηριακές ανθρώπινες σχέσεις, οι σκοτεινές υπαρξιακές ανησυχίες. Μου αρέσουν τα αστεία, όσο και ο αέρας που αναπνέω. Ειδικά αν είναι καθαρός και διαυγής... Καθαρό και διαυγή αέρα βρίσκω στα βιβλία, στους ανθρώπους που αγαπώ, στην προσφορά στον Άλλο που με κοιτά με μάτι υπολογιστικό, καχύποπτο και απαγορευτικό. Χαμογελάω και ανασηκώνω τους ώμους. Μια παρέα όπου θα ανταλλάσαμε απόψεις για λογοτεχνία, εμπειρίες και συγγραφή θα ήταν επίσης διαυγής αέρας. Ή θα μπορούσε να είναι.
2 σχόλια:
Υπάρχουν βράδια που εγγράφονται στην παγκόσμια μνήμη -το πιστεύεις; κι από αυτή την πηγή αντλούν άνθρωποι που ούτε θα το περίμενες, ούτε κι εκείνοι βέβαια.
Καλοκαίρι, σαν κι αυτό που λες. Είχε σταθεί νύχτα στον εξώστη του δωματίου. Καλντέρα σκοτεινή, και κάθετη η πανσέληνος. Αριστερά, πάνω στο φρύδι του βράχου, τα φώτα των Φηρών συναγωνίζονταν τη λάμψη που έριχνε το φεγγάρι στα σκοτεινά νερά.
Εκείνο το βράδυ γράφτηκε μέσα μου το πρώτο ποίημα, κι ας μην είμαι εκ φύσεως δημιουργός. Αλλά ποια είναι τα στοιχεία της φύσης που συγκινούν διαχρονικά; ένα ηφαίστειο που η δύναμή του είναι εγγεγραμμένη πάνω στον κομματιασμένο βράχο, η σκοτεινή μοίρα που βούλιαξε μές στα νερά, η ζωή που οργιάζει στα λευκά σου σεντόνια, και στα φωτεινά απέναντιξενοδοχεία, κι εκείνη που γεννά την ανατριχίλα -πάντα η γυναίκα.
Δεν είμουν ποτέ ποιητής. Αλλά είναι μερικές στιγμές που νιώθω πως κάποιος άλλος γράφει μέσα μου το δικό του ποίημα.
Η γυναίκα λοιπόν.
Εκείνη που θέλεις τόσο να γράψεις γι' αυτήν. Για τα πάθη της, για το δάκρυ της, για τις ελπίδες και τις απελπισίες της. Αναρωτιέμαι, αφού διαβάζεις τον Τελευταίο Πειρασμό, πώς δε σου πέρασε η ιδέα να δημιουργήσεις εσύ τη γυναίκα - Χριστό... Η Ελισώ μου θυμίζει αλήθεια κάτι τέτοιο. Η πορεία της από την πλήρη άρνηση στην πλήρη αποδοχή των ανθρώπων, το κομμάτιασμα του εαυτού της, η γενναιότητα τού να μοιράσει τα δικά της κομμάτια στους λύκους, εκεί με παραπέμπουν. Είχες διαβάσει και τότε τον Τελευταίο Πειρασμό; Ρωτώ επειδή βλέπω παράλληλη την πορεία. Σου δίνω ιδέα ή μήπως από τα συμφραζόμενα μού την υπέβαλες εσύ;
Καλό καλοκαίρι λοιπόν. Κι ας είναι από εκείνα τα καλοκαίρια που γεννούν δημιουργίες.
Καλημέρα.
Τι εικόνα!!!
Εμένα μου άρεσε μια άλλη κουβέντα σου και επίτρεψέ μου να την παραθέσω γιατί έτσι όπως πας, δε σε βλέπω να την γράφεις σε δικό σου τόπο:
"Γυναίκα
Γυναίκα μου!
Ποιητή
και ποίημά μου!"
Ήταν από τις πιο βαθιές σκέψεις που έχω ακούσει για τη γυναίκα.
Κι όσο για την Ελισώ, ναι, κάπου εκεί έχει στρίψει τη στροφή. Αλλά θα προχωρήσει; Δεν είναι όλοι δημιουργοί..
Δημοσίευση σχολίου