ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Πρωί πρωί άκουσα σήμερα για τον επικείμενο γάμο των ομοφυλοφίλων στην Τήλο, στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, Καλημέρα Ελλάδα. Οι παρευρισκόμενοι συζήτησαν για λίγη ώρα και έδωσαν σε μας την ευκαιρία να καταλάβουμε ότι:
1. άλλα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν οι στρέιτ και άλλα οι γκέυ,
2. για να καθιερωθούν τα ανθρώπινα αυτά δικαιώματα των γκέυ, εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να συζητήσουμε με τα παιδιά μας, για να τους τα επιτρέψουμε
3. τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, όπου οι φοιτητές γιουχάρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα κάποιων συνανθρώπων μας, είναι το κριτήριο για να καταλάβουμε αν πρέπει να εφαρμοστούν αυτά τα δικαιώματα ή όχι.
4. τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να ισχύσουν μόνο αν συμφωνούν όλοι οι κάτοικοι μιας χώρας.
5. Αν τελεστεί γάμος ομοφυλοφίλων σε κάποιο σημείο της Ελλάδας, αυτό το μέρος θα χρωματιστεί "κάπως".
5. Μπορούμε να αλλάξουμε κανάλι, πριν συνεχιστεί αυτή η τραγικωμωδία της ευαισθησίας των μεγάλων δημοσιογράφων, των πρυτάνεων και των υπολοιπων καλεσμένων. Ευτυχώς υπήρξε και η φωνή ενός Δημοτικού Συμβούλου της Τήλου, και λυπάμαι που δεν συγκράτησα το όνομά του, η οποία έθεσε το θέμα στη σωστή του βάση: έχουμε ισονομία; έχουμε ισοπολιτεία; Η απάντηση που του έδιναν όμως οι υπόλοιποι ήταν όσα αρίθμησα από το 1 ως το 4.
Λυπήθηκα πρώτα επειδή πίστευα ότι ένας δημοσιογράφος θα ήταν ο εκπρόσωπος του "πνεύματος", και το πνεύμα δηλώνει ελεύθερο από κάθε είδους συντήρηση, και κάθε είδους στερεότυπα. Τουλάχιστον δηλώνει ανθρωπισμό.
Έπειτα λυπήθηκα που έκαναν είδηση το γάμο δυο ανθρώπων, δηλαδή ένα δικαίωμά τους να μη ζήσουν στη μοναξιά.
Στη συνέχεια απόρησα επειδή θεωρούν πως η επανάσταση στα κοινωνικά στερεότυπα περνάει μέσα από ερωτηματολόγια: συμφωνείτε ή όχι με το γάμο των ομοφυλοφίλων; Αν αυτό είναι μια κοινωνική ανατροπή τότε θα είναι κίνηση εξέγερσης, και όχι βούτυρο για το ψωμί εμάς των υπολοίπων. Θα ματώσουν οι πρωταγωνιστές, αλλά θα παλέψουν. Θα μας το "επιβάλουν" επειδή είναι δικαίωμά τους.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια: αν είμασταν εμείς στη θέση τους, και μας καταδίκαζαν σε μοναξιά για όλη μας τη ζωή, μας στερούσαν το δικαίωμα να περπατήσουμε στην παραλία χεράκι χεράκι με τον/την αγαπημένο/η μας, αν μας στερούσαν με το έτσι θέλω το δικαίωμα να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, αν μας γέμιζαν ενοχές, φόβο, ντροπή, θα νιώθαμε όμορφα;
Θεωρώ πως "πίσω από τις κλειστές πόρτες" ο καθένας μπορεί να έχει όποιο ταίρι θέλει, αλλά μπροστά από τις κλειστές πόρτες, όλοι εμείς πρέπει να γίνουμε λίγο πιο ανθρώπινοι. Γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς άνθρωποι και όλοι οι υπόλοιποι καρικατούρες ανθρώπων και παίγνια δικά μας.

Κάποιος θέλει να βάλει έναν όρο: ότι και οι γκέυ θα σέβονται τη δημόσια αιδώ τουλάχιστον όσο οι στρέιτ (πάλι μπαίνει το μέτρο του φυσιολογικού) και ότι τον ιδιωτικό τους βίο θα τον κρατούν για τον εαυτό τους. Δεκτή κι αυτή η οπτική.
Αλλά να επιβάλλω τη μοναξιά, τη ντροπή και όλα αυτά τα φοβερά συναισθήματα σε μια ύπαρξη επειδή εγώ δεν ξέρω τι θα πω στο παιδί μου, αυτό είναι απάνθρωπο. Ας βρω εγω τι θα πω στο παιδί μου. Ας αφήσω κι άλλους ανθρώπους να γίνουν ευτυχισμένοι. Ας γίνουμε εμείς το μέτρο, αφού το θέλετε έτσι: αν εγώ δικαιούμαι την ευτυχία, γιατί κάποιος άλλος δεν μπορεί; μήπως ο Θεούλης είπε ότι οι στρέιτ είναι κατ' εικόνα και καθ'ομοίωσίν του, και οι γκέυ ας πάνε να χαθούν;

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου για το 'καυτό' θέμα που μας απασχόλησε πρωί πρωί, λες και δεν είχαμε το πετρέλαιο να ανεβαίνει και να δημιουργεί σιγά αλλά σταθερά τεράστιες τρύπες στο βιοτικό μας επίπεδο, κάτι που θα 'λουστούμε' όλοι σύντομα. Λες και δεν είχαμε τερατώδη προβλήματα να λύσουμε για το άμεσο μέλλον μας, η συμβίωση δυο συνανθρώπων μας είναι το πρόβλημα που αν λύσουμε θα καλυφθούμε όλοι ανεξαιρέτως.
Οκ, ας το λύσουμε...