Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ

Αγαπητοί μου αναγνώστες, παρακολουθήστε με, σας παρακαλώ. Συναγερμός! Πριν λίγο είχα ένα ανώνυμο τηλεφώνημα στο οποίο με προειδοποίησαν πως είναι ηλιθιωδώς εύκολο να εξαφανίσουν τον πολιτισμό μας: βάζοντας φωτιά στις φυτείες του καφέ. Είναι απάνθρωπο, διαμαρτυρήθηκα εγώ, να χρησιμοποιείται για όχημα της κακοήθειας η πιο αγαπητή συνήθεια των ανθρώπων. Μου έκλεισαν το τηλέφωνο γελώντας. Είναι δυνατό να το εννοούν; Καλοί μου συμπολίτες, κοιτάξτε γύρω σας. Μετρήστε, εν ανάγκη, τα παγωμένα ποτήρια φραπέ που καμαρώνουν στα τραπεζάκια των καφετεριών, και στα τραπεζάκια του καφέ στα σπίτια μας. Μετρήστε σε ποιον καφέ της μέρας είσαστε οι ίδιοι. (Πώς λέμε «σε ποια ώρα της ημέρας»;) Διότι διαφορετικά μετράμε πλέον το χρόνο μας. «Είμαι στον δεύτερο καφέ»: η ώρα είναι 10 το πρωί. «Είμαι στον τρίτο καφέ»: η ώρα πήγε 5 το απόγευμα. (Για τη συνέχεια της αντιστοιχίας παρακαλώ τον ξάδερφό μου Δημήτρη, να με ενημερώσει ως πιο ειδήμων επί του θέματος).
Μου είναι αδιανόητο το να εξαλειφθεί αυτό το θαυματουργό ποτό. Πώς θα παίρνουμε δυνάμεις να ξεκινάμε τη μέρα μας; Πώς θα καθαρίζουμε το μυαλό μας; Ως τώρα, όταν έπεφταν οι αντοχές μας, μ’ ένα καφεδάκι τις ξαναβάζαμε στην πρίζα για να υπηρετήσουν το σκοπό στον οποίο στοχεύαμε. Όλα μπορούσαμε πλέον να τα κάνουμε, όσα βάζαμε στο μυαλό μας. Οι ρυθμοί της ζωής είναι φρενήρεις, αλλά εμείς μπορούσαμε να τους προλάβουμε. Οι φιλοδοξίες μας που στηριζόταν στις αντοχές μας ήταν κρεμασμένες σ’ αυτό το μυρωδάτο σκούρο ποτό. Το αφεντικό, αισιόδοξο, μπορούσε να βλέπει σε μας τον τέλειο υπάλληλο. Με τις επιπλέον δυνάμεις που μας έδινε ο καφές είχαμε «δυνατότητες» να πάμε ψηλά. Μας επέτρεπε να ελπίζουμε πως αν δουλεύαμε ως τις 8 το απόγευμα, θα δικαιούμασταν να ονειρευόμαστε μια καριέρα, που θα την κουμαντάρουμε από ένα διευθυντικό γραφείο με μεγάλες ευθύνες. Τέλος η δυνατότητα για έναν παχυλό μισθό, μια χλιδάτη αμαξάρα, ένα εξοχικό, ταξίδια στο εξωτερικό, και ωραίους συνοδούς δίπλα μας.
Αγωνιώ, αγαπητοί μου αναγνώστες, γιατί αυτό το τηλεφώνημα μου έδωσε να καταλάβω πως ό,τι είναι ο ηλεκτρισμός για τους κομπιούτερ, είναι το καφεδάκι για μας τους ταλαίπωρους αγωνιστές της ιδανικής ζωής. Η νοικοκυρά-εργαζόμενη-μητέρα που σήμερα άνετα είναι μια σούπερ-μαμά, σούπερ-υπάλληλος, σούπερ-νοικοκυρά και σούπερ-ερωμένη, πώς θα μπορέσει να ασκήσει επιτυχώς το λειτούργημά της αυτό, αν αυτός ο ύπουλος εχθρός τής στερήσει το καφεδάκι της; Ο σούπερ-αποδοτικός διευθυντής με το σούπερ-εγκέφαλό του, ο σούπερ-επιστήμων που ξημεροβραδιάζεται για να πάει μπροστά αυτός ο ταλαίπωρος τόπος, δεν θα βρεθούν στο χείλος της αβύσσου, αν πράγματι τους σαμποτάρουν οι «ασύμμετρες απειλές» και τους στερήσουν το απολαυστικό καφεδάκι, αγαπητοί αναγνώστες μου; (και συγνώμη που σας απευθύνω τέτοιες ηλίθιες ερωτήσεις, το ξέρω πως το νοητικό σας επίπεδο δεν το πτοούν τέτοιου είδους ψιλοδιλήμματα που έχουν έτοιμες απαντήσεις).
Θέλω να πιστεύω πως επρόκειτο για φάρσα, και πως άδικα ταράχτηκα. Για καλό και για κακό βέβαια, ας μετρήσουν οι φαρμακοποιοί της χώρας όσα δυναμωτικά σε δισκία και φιαλίδια διαθέτουν, για να αντιμετωπίσουμε αυτή την ενδεχόμενη απειλή. Γιατί δεν θα διασκεδάσει κανένας μας αν έρθει αντιμέτωπος με τις πραγματικές αντοχές που διαθέτει, για να φέρει σε πέρας αυτές τις σούπερ-ζωές που θεμελιώσαμε.
Το Έρμαιον