Μονόγραμμα Οδυσσέα Ελύτη

"Θα πενθώ πάντα -μ'ακούς;-για σένα,

μόνος, στον Παράδεισο.



Ι.

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός



Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι



Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα

με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
τα 'πίστεψέ με' και τα 'μη'
μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανεβούνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μερες πάνω από τους καταρράκτες

Εάν αυτά ειναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος. .."