Ζώντας στο Όνειρο

Πήρα αυτό που ζητούσε η ψυχή μου.
Τριγυρνούσα καιρό έξω απ’ τα τείχη του
Και περιεργαζόμουν πύλες δυνατές
Και υπέροχες διακοσμήσεις.
Οι κορυφές δέντρων δροσερών με έλκυαν
Φανταζόμουν καρπούς και φυλλώματα
Και χρώματα κήπων στα πόδια τους
Άκουγα νερά και φωνές παιδιών να παίζουν χαρούμενα.
Λαχτάρησα μια μέρα να ανοίξουν οι πύλες του
Και να μου δοθεί αυτός ο Παράδεισος.
Τραγούδησα τα πιο όμορφα τραγούδια μου,
Νύχτες και μέρες γυροφέρνοντας το Όνειρο.
Κι άκουσα τις φωνές των ανθρώπων από μέσα να σωπαίνουν.
Οι πύλες άνοιξαν. Και μπήκα.
Ήταν πράγματι η Εδέμ.
Τριγυρνώ τώρα και μήνες, μέσ’ από τα τείχη της,
Κάτω από δέντρα σκιερά και καταρράχτες νερού υπέροχους
Μα η ματιά μου πέφτει πάντα, πάντα της,
στις πέτρες των τειχών που με φυλάκισαν.