ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ

Ξεκίνησα πολλές φορές να γράφω
ένα ποίημα για Εκείνη
μα έχανα τα λόγια στην πορεία.
Στα δεκατέσσερά μου ήθελα να την τραγουδήσω
κι έψαχνα στίχους υψηλούς.
Καθώς η υψηλή ποίηση δεν ήρθε να με βρει
σώπασα.
Καιρό πολύ το τραγούδι κοιμόταν.
Το μασούσα στα δόντια να μη χαθεί η ανάμνηση.
Δυο τρεις φορές που το ξεκίνησα
η πραγματικότητα μου χτυπούσε το πρόσωπο
και πάλι σταματούσα.
Άλλωστε κι ο ψυχολόγος μου μού είπε να σωπάσω.
Πώς ούτε Εκείνη υπάρχει, ούτε και το Ποίημα.
Κι εγώ τον πίστεψα.
Κι όταν ανάτειλες απ' το βουνό εσύ,
Ημέρα Πρώτη,
το 'νιωσα απ' το φως που μ' έλουσε
πως Ποίημα υπάρχει,
όσο υπάρχει για όλους
όσοι είναι ποιητές.

(φτωχή απόδοση αυτού που υπάρχει,
και ας με συγχωρήσει.
Με όλα αυτά τα παραπάνω
μόνο ένα μεγάλο Ευχαριστώ
ήθελα να πω. και μακρυγόρησα.)