Βύθος –βάθος

Γιατί είναι να κλαις το θάνατο;
Εμένα μου τραγούδησε το πιο όμορφο τραγούδι
Μου τα ψιθύρισε τα μυστικά και πάει
Δεν θα πεθάνω πια
Μα ζει κοντα μου πάντοτε
Κάθεται δίπλα μου, κι αφοσιωμένος με κοιτάζει.
Μαύρη στολή, σε μαύρο θρόνο
Μαύρο μαστίγιο, και μάτια που καινε.
Μα μου γνεφει ήρεμα, να μη φοβάμαι.
Θα με σκεπάσει τρυφερά κάποτε
Θα με σκεπάσει
Θα με φιλήσει στα μαλλιά
Και θα χαϊδέψει το κορμί μου ήσυχα
Καθώς θα επιστρέφει στην εστία του.
Θα ξεκρεμάσει από πάνω μου αργά
Με σεβασμό και δέος
Θα ξεκρεμάσει
Όλες τις στολές που ενδύθηκα
Σ’ όλους τους ρόλους που έπαιξα
Θα πλύνει τις πληγές με λάδι, μαλακά
Και θα περνούν μια μια οι στιγμές που
Τις απέκτησα,
απ’ το μυαλό του θα περνούν.
Μ’ ένα μειδίαμα συμπόνοιας στοργικό
Θα καθαρίσει τα αίματα
Τα σημάδια απ’ τα φιλιά
Τις υποσχέσεις
Και καθαρή θα με παραδώσει
Στην τρυφερή του αταραξία.
Και θα ‘ναι ο μόνος
Ο μόνος
που θα στέκεται πάντα
Κοντά μου
Μαζί μου
Και δίπλα μου
Γιατί να κλάψω το θάνατο;