Τι ν’ απέμεινε τάχα από τον Οδυσσέα που γύρισε;
Η Πηνελόπη στέκεται μακριά του
Κι αναρωτιέται: τι απέμεινε από την αγάπη που της είχε;
Νύμφες πολλές –της είχε μαντέψει ο Κάλχας- είχε γνωρίσει στην κλίνη του
Τραχιές μέρες έζησε στη θάλασσα και στις αφιλόξενες στεριές.
Ποιος ήταν πια ο Οδυσσέας;
Ποιος ήταν γι’ αυτήν;
Θα μπορούσε ακόμα να γελάσει κυνηγώντας την γύρω
απ’ τη βαριά ριζωμένη τους κλίνη;
Θα μπορούσε να ξεκινήσει απ’ την αρχή
Αν χρειαζόταν
Το χτίσιμο της ίδιας αυτής κλίνης;
Ή τώρα που γύρισε, θα πέσει στο κρεβάτι
Και θα μείνει σιωπηλός για πολύ
Με τα μάτια χαμένα
Αναμετρώντας όσα έζησε, όσα κέρδισε κι όσα έχασε
Μακριά της;
Φοβάται πως τώρα που γύρισε
Θα είναι πιο μακριά της
Πιο μακριά απ’ όσο όταν έλειπε…
Η μεγαλύτερη ξενιτειά είναι να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να ξέρεις πως λείπει… Από αυτή την ξενιτειά γυρισμός δεν υπάρχει…
ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
- Στέλλα
- Είμαι ένας άνθρωπος που μπαινοβγαίνει στους εθισμούς του όπως οι άλλοι μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια του σπιτιού τους. Γι' αυτό φρόντισα να έχω πολλούς, ώστε να μην πέφτω στην παγίδα της απεξάρτησης. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Τα πιο συχνά λιμάνια που πιάνω είναι η εξωτική Λογοτεχνία, τα βαθιά νερά των συναισθημάτων, οι μυστηριακές ανθρώπινες σχέσεις, οι σκοτεινές υπαρξιακές ανησυχίες. Μου αρέσουν τα αστεία, όσο και ο αέρας που αναπνέω. Ειδικά αν είναι καθαρός και διαυγής... Καθαρό και διαυγή αέρα βρίσκω στα βιβλία, στους ανθρώπους που αγαπώ, στην προσφορά στον Άλλο που με κοιτά με μάτι υπολογιστικό, καχύποπτο και απαγορευτικό. Χαμογελάω και ανασηκώνω τους ώμους. Μια παρέα όπου θα ανταλλάσαμε απόψεις για λογοτεχνία, εμπειρίες και συγγραφή θα ήταν επίσης διαυγής αέρας. Ή θα μπορούσε να είναι.
4 σχόλια:
καλησπέρα, φίλη μου, ήθελα να σου γράψω πολλά για την ανάρτηση θετικά ασφαλώς, αλλά επιφυλάσσομαι σε λίγο πρέπει να συνεχίσω όσα αυτή την εποχή με πιέζουν... Σ΄ευχαριστώ για την εικαστική φώτο που έλαβα, αν μπορούσα και ήξερα ήθελα να την αναρτήσω, υα το ξαναπροσπαθήσω όταν θα είμαι πιο χαλαρή!
Όλα καλά σ΄ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια!!
Καλημέρα.
Λίγο πριν ξεκινήσει η δουλειά, σκέφτηκα να μπω. Θλίψη της εγκατάλειψης των προσδοκιών, της απογοήτευσης. Όλοι το έχουμε βιώσει αυτό. Φεύγουν οι άνθρωποι. Πρέπει να είμαστε 'έτοιμοι από καιρό' γι' αυτό. Αλλά έρχονται άλλοι. Έρχονται άλλα. Η ζωή δεν είναι στατική, και όπως σου στερεί για λίγο τη θλίψη, έτσι κάνει και με τη χαρά. Αλλά είναι για λίγο. Ξέρω πως δεν τίθεται θέμα απαισιοδοξίας. Απλά μια κατάθεση αυτής της πλευράς. Και δεν ανησυχώ.
Όλα απλά εδώ. Ο μικρούλης μεγαλώνει. Οι μικρούλες... ειδικά οι Κρητικοπούλες είναι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Του χρόνου μου είπαν για Ρέθυμνο. Πώς πάτε από συνέδρια;
"Η μεγαλύτερη ξενιτειά είναι να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να ξέρεις πως λείπει… Από αυτή την ξενιτειά γυρισμός δεν υπάρχει…" Πόσο αληθινό είναι αυτό, Στέλλα. Την καλησπέρα μου, κατ' αρχήν. Η Ελλάδα με υποδέχτηκε με μια περιποιημένη ίωση γεμάτη από συνάχι και νεύρα -χα, χα. Κι η μεγαλύτερη και πιο ζεστή πατρίδα είναι -για μένα- η αίσθηση μιας καρδιάς -κάπου, όπου να' ναι- που χτυπά και νοιάζεται για σένα. Τι να πεις; Απ' την άλλη, κάθε λιμάνι και καημός. Σε χαιρετώ.
Περιδιαβαινοντας τα ιστολογια απο συνδεσμο σε συνδεσμο εφτασα και στο δικο σου ψηφιακο λιμανι...
Δε ξερω αν ηταν νοτιος ανεμος, παντος ηταν πριμος...
Δεξου την καλησπερα μου μαζι μ'ενα στιχακι απ'το ομονυμο τραγουδι του Σωκρατη Μαλαμα... "της αγκαλιας η ξενυχτια, ειναι η πιο μεγαλη..."
Δημοσίευση σχολίου