"...οι διαφημίσεις απάλυναν τον πόνο της Αμερικής, τον κεφαλόπονο, τον κοιλόπονο, τον πόνο στην καρδιά, τη μοναξιά της, το άλγος της παιδικής ηλικίας και το άλγος των γηρατειών, του να είσαι γονιός και να είσαι παιδί, την οδύνη τού να είσαι άντρας και την οδύνη τού να είσαι γυναίκα, τον πόνο της επιτυχιας κι εκείνον της αποτυχίας, τον καλό και αγαθό πόνο του αθλητή αλλά και τον κακό του ενόχου, την αγωνία της μοναξιάς και της άγνοιας, το έντονο βάσανο της ζωής στις πόλεις και τον μουντό, τρελό πόνο των άδειων κάμπων, το άλγος τού να θέλεις δίχως να ξέρεις τι θέλεις, την αγωνία του ωρυόμενου κενού μέσα σ' έναν εαυτό που είναι παθητικός και ημισυνειδητός θεατής. Δεν ήταν ν' απορείς που είχε γίνει πια τόσο δημοφιλής η διαφήμιση. Βελτίωνε την κατάσταση. Σου έδειχνε το δρόμο. Δεν ήταν μέρος του προβλήματος. Πρόσφερε λύσεις."
Σαλμάν Ρούσντι, Παραφορά