ΑΛΙΕΝ

Καλημέρα. Μερικές γραμμές αφιερωμένες στο μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στη νιότη και το γήρας.

"Νιότη είναι η ζωή που ελπίζει στον έρωτα. Που έχει μυριες πιθανότητες και που το απίθανο είναι σύνηθες. Είναι η ζωή που φυσικά δεν σκέφτεται το αύριο, που ο θάνατος επιτρέπεται να είναι γι’ αυτήν μια φιλοσοφική έννοια, κάτι που μπορείς να δεις θετικά ή αρνητικά. Η αρρώστεια πάλι είναι κάτι που βρίσκει τους άτυχους. Νιότη είναι αυτή που αγαπά τα καλοκαίρια, που τα καλωσορίζει με ευδαιμονία. Νιότη είναι μια ολόκληρη μαργαρίτα, με όλα της τα πέταλα..."Ανηφόριζα, ανηφόριζα, κι ούτε είχα σκεφτεί πως αυτή η ανηφόρα δεν θα είναι πάντα άνοδος. Πως κάποια στιγμή αυτό θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, όχι κατηφόρα, ούτε ευθεία, ούτε προς τα πίσω κίνηση. Κάτι που φθίνει καθώς περπατά. Περπατά και χάνει κομμάτια του στην πορεία.
Ούτε το είχα διανοηθεί πως μπορεί να συμβαίνει έτσι στους ανθρώπους. Νόμιζα πως θα μείνω πάντα παιδί. Όχι πως τώρα δεν είμαι παιδί. Αλλά αντίκρισα αυτό το ‘άλλο’. Το άλιεν που θα με κατασπαράξει καθώς περνάει ο χρόνος. Και δε μπορώ πια να γελάω ξέγνοιαστα. Τα γηρατειά είναι κάτι που σε βρίσκει ξαφνικά, και που δε μπορείς να το αποφύγεις. Και ποιο το όφελος να προειδοποιήσω τους νέους ότι ‘κινδυνεύουν’; Ή να μην τρομάξουν όταν δουν το άλιεν μπροστά τους; Δεν θα δώσουν καμιά σημασία στην προειδοποίηση, ακριβώς επειδή μπορούν να είναι νέοι. Δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή τους. Και να τους πεις τι; Να το δουν φιλοσοφικά το πράγμα; ‘κάντε τον εαυτό σας πιο πνευματικό, ώστε να μη σας δυσαρεστεί η σάρκα που αρχίζει να φθίνει;’ Ο πόνος της φθοράς, όσο πνευματικός κι αν γίνεις, θα είναι εκεί. Και τότε μόνο καταλαβαίνεις την αξία της νιότης, όταν έχεις μπροστά σου το άλιεν, αλλά νιώθεις πως έχεις καιρό ακόμα. Λίγο, αλλά έχεις.
Τελικά δεν είναι και η χειρότερη εποχή όταν στέκεται μπροστά σου το άλιεν…