Ο ΝΑΥΤΙΛΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

"Μια μέρα τη ζωή πού'χασα, την ξαναβρήκα στα μάτια ενός νέου μοσχαριού που με κοίταζε μ' αφοσίωση. Κατάλαβα πως δεν είχα γεννηθεί στην τύχη. Βάλθηκα να σκαλίζω τις μέρες μου, να τις φέρνω άνω-κάτω, να ψάχνω. Ζητούσα να ψαύσω την ύλη των αισθημάτων. Ν'αποκαταστήσω, από τις νύξεις που έβρισκα διάσπαρτες μέσα στον κόσμο αυτόν, μιαν αθωότητα τόσο ισχυρή που να ξεπλένει τα αίματα -το άδικο-και να εξαναγκάζει τους ανθρώπους να μου αρέσουν.
Δύσκολο, αλλά πώς να γίνει; Κάποτε νιώθω να είμαι τόσοι πολλοί που χάνομαι. Θέλω να πραγματοποιηθώ έστω και στο μάκρος μιας ηλικίας που να ξεπερνά τη δική μου.

Αν η ψευτιά δεν υπάρχει τρόπος να καταβληθεί ούτε από τον χρόνο, τότε το παιχνίδι το έχασα."

Οδ. Ελύτης, Μικρός Ναυτίλος

Ανθρώπινη εξομολόγηση με φτερά αετού. Που λίγο πολύ όλους μας περιλαμβάνει, ως 'αφηγηματικό εγώ' ή ως αποδέκτες των στίχων. Ένα ταξίδι μέσα στη μνήμη της ζωής 'του' για να αλιεύσει τα δικά του μαργαριτάρια. Κι ας φτάνει αυτή η μνήμη ως το Σωκράτη. Είναι άνθρωπος, επομένως φέρει ευθύνη ακόμα και για τα παράλογα εκείνου του κόσμου.

Καλη μέρα...