Μια όμορφη κουβεντούλα που διάβασα με έβαλε σε σκέψεις... Θα μου πείτε πού καιρός για ερωτηματικά; ναι, κάπως έτσι είναι... αλλά παρ' όλα αυτά θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας, να την πάρω μαζί μου και να την ψάξω. Είναι αλήθεια; είναι ψέμματα; είναι σωστή; είναι λάθος; ισχύει; είναι φυσιολογική; Δεν ξέρω... Ακούστε την:
"Κάνεις λάθος, αγόρι μου, αν νομίζεις πως αναζητάει μιαν αδελφή ψυχή. Αυτός γυρεύει εκείνο που λείπει από τον ίδιο και δεν καταλαβαίνει, πως το το καλό βγαίνει με κόπους και μ' αγώνες πρώτα μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό, όπως βγαίνει ένα άγαλμα μέσα από ένα κομμάτι πέτρα."
(Mary Renault, Το τελευταίο κρασί, εκδόσεις Καλέντης, 1966)
Είναι σα να λέει τι; Πως όταν μπαίνουμε σε μια σχέση όπου είμαστε τόσο διαφορετικοί από τον άλλο, μπαίνουμε απλώς επειδή θέλουμε να ολοκληρωθούμε εμείς οι ίδιοι, εγωιστικά (ίσως), κι όχι επειδή μας ενδιαφέρει ο καθαυτό "άλλος", αλτρουιστικά; Πως αν θέλουμε να ολοκληρωθούμε καλό θα ήταν να κοιτάξουμε να αντλήσουμε από τον εαυτό μας όλες τις προοπτικές για βελτίωση, να επενδύσουμε στον εαυτό μας; Να γίνουμε πρώτα εμείς Ολοκληρωμένοι Κάποιοι, και έπειτα να κοιτάξουμε απλώς να βρούμε έναν άνθρωπο να τον αγαπήσουμε μόνο γι' αυτό που είναι, κι όχι γι' αυτό που δεν είμαστε εμείς...;
Τι θαυμάσια αγάπη είναι αυτή... Ιδανική... Άραγε υπάρχει στις μέρες μας;
2 σχόλια:
Καλησπέρα.
Ωραία ανάρτηση, μα, φοβάμαι, χωρίς βάση η ερώτηση. Είμαστε άνθρωποι, και με αυτό το κριτήριο πρέπει να κρίνουμε τον άνθρωπο. Δεν γνωρίζω κανέναν που να ξύπνησε ένα πρωί και να θέλησε να αγαπήσει κάποιον μόνο και μόνο επειδή είχε προσόντα -τα οποία ο ίδιος δεν θα μπορούσε να επωφεληθεί από αυτά. Η αγάπη είναι συναλλαγή, και ας μου συγχωρεθεί η ωμότητα. Ο χαρακτήρας του άλλου θα με γοητεύει για πάντα, επειδή εγώ δεν είμαι σαν αυτόν. Κι ο δικός μου χαρακτήρας θα τον γοητεύει επίσης. Αλληλοεπικάλυψη. Γιατί να ψαχνόμαστε για πιο 'ώριμες' αγάπες; Ιδανικές; Ίσως άνθρωποι με μηδενικό πάθος να μπορούν να αγαπήσουν έτσι. Αλλά όχι ως εραστές ή ως ερωμένες. Ως φίλοι, ως συνάδελφοι ίσως...
Προσωπικά με ενδιαφέρει να πάρω από τον απέναντί μου πράγματα, και αυτό με συναρπάζει όταν το καταφέρνω. Ασφαλώς και του δίνω. Ίσως βέβαια να μην μπορώ να διεκδικήσω τον τίτλο του πιο ισορροπημένου ανθρώπου... και ως εκ τούτου οι δικές μου σκέψεις να είναι ίδιον των αρπακτικών, των κατώτερων όντων... Πάντως θα ήθελα να γνωρίσω ανθρώπους που είτε μπορούν να αγαπούν τόσο αλτρουιστικά τους εραστές/ερωμένες τους, είτε πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να είναι εφικτό για την ανθρώπινη φύση.
το βιβλίο το έχω διαβάσει και το βρίσκω αρκετά ενημερωμένο ως προς τις αρχαίες αναφορές του. Υπάρχουν όμως και καλύτερα της ιστορικής μυθιστορίας.
θα ήθελα να ρωτήσω τον Οδυσσέα ποια βιβλία εννοεί όταν λέει καλύτερα... αλλά δενξέρω πού να τον βρω...
Ως προς το θέμα που θίγει αγαπητή Στέλλα το κείμενο συμφωνώ με τη συγγραφέα.
Πρώτα πρέπει να χαλκεύσουμε τον εαυτό μας, ώστε να είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε... Βέβαια, αν περιμένουμε να γίνουμε τέλειοι θα γεράσουμε ανέραστοι... Άρα, χρειάζεται συνδυασμός προφανώς. Όπως το λες κι εσύ. Ο καθείς ετοιμάζει τον εαυτό του για να προσφέρει. Στη συνέχεια, όταν βρει το πρόσωπο, με το οποίο θέλει να αγαπηθεί ... τότε αυθόρμητα θα βγουν από μέσα του ό,τι καλά στοιχεία φύτεψε και έχουν καρπίσει αλλά ταυτόχρονα νομίζω πως εκείνη την ώρα μπορεί να σπείρει κι άλλα (που του λείπουν) και να περιμένει λίγο να καρπίσουν...
Δεν ξέρω τι να πω.
Εγώ τώρα έχω γνωρίσει μία ψυχή, με την οποία θέλω να επικοινωνώ πολύ. Δεν την καλύπτω όμως έτσι όπως είμαι. Λοιπόν, σπέρνω τώρα και περιμένω να καρπίσει κάτι. θα εργαστώ όμως... Το θέλω πολύ.
Η εργασία θα φέρει την αξία, έλεγε η γιαγιά μου. Σοφή γιαγιά. Κάτι ήξερε...
Ελπίζω λοιπόν... εσύ έπιασες το νόημα, ξέρω...
Πολλά φιλιά
Δημοσίευση σχολίου