"Θυμάσαι; Ο πατέρας σου ήταν νεκρός στο φέρετρο -εσύ κάτι έψαχνες και μπήκες σ' άλλη κάμαρα, μονάχη, σ' ακολούθησα, απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ερχόταν η ευωδιά του κήπου (ω, θα 'μαστε νεκροί κι η άνοιξη θα 'ρχεται πάλι και πάλι) -σε πλησίασα, με κοίταξες στα μάτια και τότε σε φίλησα, σε φίλησα για όλα τα χρόνια που θα περάσουν, για όλες τις ελπίδες που θα χαθούν, σε φίλησα και σε κράτησα πάνω μου -κι όπως πριν λίγο είχες αγκαλιάσει ν' αποχαιρετήσεις το νεκρό, τα μαλλιά σου μύριζαν αιωνιότητα..."
Τ. Λειβαδίτης
Μια στιγμή που ξεκλειδώνει το χρόνο για τον ποιητή και για όλους μας. Κερδίζουμε μαζί του.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
- Στέλλα
- Είμαι ένας άνθρωπος που μπαινοβγαίνει στους εθισμούς του όπως οι άλλοι μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια του σπιτιού τους. Γι' αυτό φρόντισα να έχω πολλούς, ώστε να μην πέφτω στην παγίδα της απεξάρτησης. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Τα πιο συχνά λιμάνια που πιάνω είναι η εξωτική Λογοτεχνία, τα βαθιά νερά των συναισθημάτων, οι μυστηριακές ανθρώπινες σχέσεις, οι σκοτεινές υπαρξιακές ανησυχίες. Μου αρέσουν τα αστεία, όσο και ο αέρας που αναπνέω. Ειδικά αν είναι καθαρός και διαυγής... Καθαρό και διαυγή αέρα βρίσκω στα βιβλία, στους ανθρώπους που αγαπώ, στην προσφορά στον Άλλο που με κοιτά με μάτι υπολογιστικό, καχύποπτο και απαγορευτικό. Χαμογελάω και ανασηκώνω τους ώμους. Μια παρέα όπου θα ανταλλάσαμε απόψεις για λογοτεχνία, εμπειρίες και συγγραφή θα ήταν επίσης διαυγής αέρας. Ή θα μπορούσε να είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου