Πάνω από το ετοιμοθάνατο σαρκίο μου
Θα ερίζουν
Ο άγγελος κι ο διάβολος
Και θα ρίχνουν ο καθένας το χαρτί του
Ως επιχείρημα για να με πάρει με το μερος του.
(Λες κι έχει επείγουσα ανάγκη ο Παράδεισος
Ή η Κόλαση από κατοίκους
Αλλιώς θα το κλείσουνε το μαγαζάκι)
Φωτογραφίες στιγμιότυπα:
-Τότε που σκότωσε εκείνη την ελπίδα;
Κι ούτε που νοιάστηκε
Αν ο κόσμος την είχε ανάγκη να σωθεί;
-Τότε που γέννησε την άλλη την ελπίδα;
-Κι ο κόσμος σάμπως νοιάστηκε
Για τη λεχώνα και το νιογέννητο;
Την έστειλε στα κάτεργα γραμμή
Τότε που γύρισε την πλάτη στην ευθεία γραμμή;
-Και βουτηξε ολόκορμη στον εαυτό της;
Και δυστύχησε!
Τότε που αγάπησε μέχρι τρέλας;
Και γι’αυτό της δόθηκε η χάρη
Της Παράδεισος εν ζωή;
-Α, όχι, εκείνη η αγάπη δεν πιάνεται!
(Σκυφτός ο διάβολος αναλογίζεται
Πώς θα γλιτώσει από την αγάπη
Που πήγα κι έδωσα
Σε κάτι φτωχοδιαβόλους του
Που τους έστειλε για να με κερδίσει
Κι ο άγγελος κοιτάζει τα σανδάλια του
Πώς στο καλό θα ξεμπερδέψει
Την ψυχή μου που πήγα και τη χάρισα αιώνια
Στους απεσταλμένους του εξ από δω)
Και θα ‘ναι η στιγμή της αναχώρησής μου
Κι η κρίση ακόμα θα εκκρεμεί.
Τα χαρτιά θα τελειώσουν,
Οι στιγμές μου θα τελειώσουν,
Κανένα άλλο επιχείρημα, καμιά άλλη ευκαιρία.
Κι οι τρεις μαζί θα ξύνουμε το κεφάλι
Με απορία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου