Πρωινές αναλαμπές

Με κάτι μέσα μου από ουρανό
Σκύβω στη γη
Σκορπώ αστέρια
Φυσώ γαλάζιο
Στα έρποντα…
Η σκέψη μισή δική μου, μισή κλεμένη. Κι αν ο Θεός είναι ένας Άλλος Ερωτευμένος, που η μεγαλοθυμία του, η χαρά της αμοιβαιότητας και της ανταπόκρισης στον έρωτά του, μας έδωσε τη θάλασσα, τον ουρανό, το πράσινο και τη χαρά;
Χαμόγελο…
Ευχαριστώ.

………………………………………………………………………………… .

Από δω το δίκιο
Κι από κει το άδικο;
Ή από κει το δίκιο
Κι από δώ το άδικο;
Και ποια η όψη που εκ- πληρώνει
τον κόσμο;
Ποια η πλευρά που εν- πληρώνει
Τη ζωή μου;
Μόνη λύση η αυτοτύφλωση
Να μην υπάρχει όψη,
Δώθε- κειθε, εδώ κι εκεί
Μόνο τότε η ενότητα.
Είναι μια λύση…
Μα η αφή, αλίμονο θα υπάρχει
Αδιέξοδο.
Κι απ’ την αρχή

……………………….

Κατηγορία

Το ‘πες και το ‘κανα.
‘Φτάσε να συλλαμβάνεις αισθήσεις
όσες και τα μουστάκια της γάτας σου’.
Και; τώρα; Σ’ αυτόν τον κόσμο με τα κουτάκια
τα ταχτοποιημένα στα βαριά σκούρα ράφια της βιβλι-
οθήκης του, εγώ που θα βρω ράφι να ταχτοποιηθώ;
Γελάς: ‘Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις
απ’ τα σύννεφα’. Εσύ λοιπόν είσαι ο δαίμονας
της ζωής. Εσύ, που αντί για ευαγγέλιο θέλεις
να βάλεις στα χέρια του παπά την ηδο-
νική της ζωής. Να σπάσεις πόρτες και
παράθυρα μ’ ένα αθώο χαμόγελο.
Κι έβαλες εμένα στα χέρια σου;
Εμένα; Τι; Τσεκούρι ή άθυρμα;
Έρμαιο νιώθω, στο λέω!
Κι ύστερα,αυτό το ‘ρμ’
στις δυο λέξεις γελούν, και μου κάνουν σήματα, σαν χαρούμενα παιδιά
στην κορφή του λόφου. ‘Πάντα, πάντα, μέσα σου αυτό το υγρό και χειλικό
σύμπλεγμα, και δε γλιτώνεις. Δεν είμαι εγώ, είμαι εσύ. Και δε γλιτώνεις…’