Θάλασσα μαύρη,
τη χαρά μου τη μοίρασα στους πολλούς
κι έμεινα με τα χέρια άδεια.
Τώρα περιμένω από την ελεημοσύνη
του ενός
που δεν είναι ‘αρκετά φτωχός’ για να μπορεί
να μ’ελεήσει.
Θάλασσα μαύρη,
την αγάπη φύλαξα σ’ένα κουτί
και πορεύομαι με τα κουρέλια
που μου φαίνονται πορφύρες.
Θάλασσα, μάθε μου,
μάθε μου να μετρώ
με αριθμούς, που κρατούν οξύ τσεκούρι
μάθε μου να ντύνομαι
με τα φορέματα που μόνη μου
μόνη μου έπλεξα
μάθε μου να μη στέκω με τα χέρια ανοιχτά
Κατά το πέλαγος…
τη χαρά μου τη μοίρασα στους πολλούς
κι έμεινα με τα χέρια άδεια.
Τώρα περιμένω από την ελεημοσύνη
του ενός
που δεν είναι ‘αρκετά φτωχός’ για να μπορεί
να μ’ελεήσει.
Θάλασσα μαύρη,
την αγάπη φύλαξα σ’ένα κουτί
και πορεύομαι με τα κουρέλια
που μου φαίνονται πορφύρες.
Θάλασσα, μάθε μου,
μάθε μου να μετρώ
με αριθμούς, που κρατούν οξύ τσεκούρι
μάθε μου να ντύνομαι
με τα φορέματα που μόνη μου
μόνη μου έπλεξα
μάθε μου να μη στέκω με τα χέρια ανοιχτά
Κατά το πέλαγος…
4 σχόλια:
Φιλη, δεν σχολιάζω τον λόγο σου το ποίημα, διότι σου ανήκει, δείχνει δικό σου και αγπημένο, δεν μπορώ να μην πω όμως ότι το βρήκα εξαιρετικό...
Καλή συνέχεια!!
Απο τα καλύτερα και ουσιαστικότερα ποιήματα που εχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.
Αυτα ως προς το ποιήμα.
Κάποιες φορές είναι καλύτερα όμως να μην υπάρχουν οι συνθήκες για να γράφονται τέτοια ποιήματα.
Αυτά για την ποιήτρια.
Τι άλλο να πω?
Απο εδώ τίποτα...
Να έχεις μια καλή εβδομάδα...
Yπεροχο. Απλά υπεροχο
Δημοσίευση σχολίου