Για τις δύσκολες μέρες

Μετά τη δίνη του θανάτου του Αλέξη.
Έχοντας ακούσει τα σχόλια: "Δεν πιστεύουμε κανέναν", "δεν είναι κανένας αθώος".
Ψάχνοντας για το Αν ο Αλέξης ήταν μέλος αναρχικής ομάδας, κι αν ο αστυνομικός έπρεπε ή όχι να τραβήξει όπλο. Κοιτάζοντας την έφηβη κόρη μου να προσπαθεί να καταλάβει την 'πολυάσχολη' μαμά της, και να μην τα καταφέρνει και πολύ καλά.
Ερευνώντας το μέλλον των παιδιών, και το παρελθόν των δικών μας αναρχικών που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.
Προσπαθώντας να προσπεράσω εύκολους μελοδραματισμούς και ερωτηματικά.
Καταλήγω: ένας θάνατος 15χρονου μπορεί να γίνει σημείο εκκίνησης, αφού υπήρξε σημείο κατάληξης μιας κοινωνίας χωρίς συνοχή, από το μικρότερο μόριό της (οικογένεια) ως το μεγαλύτερο (πολιτική).
Αν πω 'τέτοια πολιτεία τέτοια της χρειάζονται' δεν θα είναι ψέμα. Αν πω 'βαρέθηκα να λυπάμαι για τη χώρα μου, για την κατάντια που την έφεραν οι πολιτικοι της' δεν θα είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά. Αν πω 'σηκώνω τα χέρια ψηλά, απογοητεύομαι, δεν υπάρχει ελπίδα' θα είναι λάθος.
Μόνο που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρω τη σωστή κουβέντα για να πω. Σωπαίνω κι αφουγκράζομαι. Ύστερα από μέρες θα μπορέσω να μιλήσω ξανά. Θα θυμηθω τη φωνή μου.
Προς το παρόν σωπαίνω. Ποιος είναι αθώος;