21/1/09

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΠΟΥ ΦΘΟΝΟΥΜΕ

O Ελεγκτής

Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν' ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω.
Μίλτος Σαχτούρης

Ένα ποίημα απάντηση στην προηγούμενη σιωπή.
Κάποιοι τυχεροί μπορούν να ελέγξουν τα αστέρια -εμείς οι υπόλοιποι θα τους κοιτάμε από τη γη και θα τους λέμε τρελούς. Οι μέρες που έρχονται θα επιβεβαιώσουν την τύχη τους.
Μανώλη: την ομορφιά την κουβαλάμε, δε μας τη δίνουν οι άλλοι. Απλώς την εκδηλώνουμε σε όσους νομίζουμε ότι αξίζει. Τη δική σου ομορφιά δε θα στη στερήσει κανείς. Και θα τη ζήσεις. Αν το θέλεις. Όταν αφεθείς.

2 σχόλια:

Flora είπε...

Πέτυχες διάνα. Πολύ αγαπημένο μου ποίημα.
Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που μπήκα έτσι να πω ένα γεια και το είδα!
Φιλιά πολλά...
Επιστρέφω (...ελπίζω!) στη μπλογκόσφαιρα... Μάλλον έφτιαξε το μηχανηματάκι μου!!!!

Μανώλης είπε...

Ο καθένας ξεχωριστά κρύβει την δική του ομορφιά, όντως συμβαίνει αυτό.Προσωπικά πιστεύω όμως ότι επίσης πολύ καλή φίλη της λέξης ομορφιά σαν έννοια, είναι η ελπίδα.
Η ζωή μου, αν την αναλύσω καλά δεν είναι όμορφη. Όμως δεν θέλω να σταματήσω να υπάρχω γιατί ελπίζω να γίνει καλύτερη. Ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται απέναντι μου,δεν ξέρω αν αξίζει να του εκδηλώσω την δική μου ομορφιά, μου αρκεί να μπορώ να του την καταθέσω.Δεν με ενδιαφέρει εαν κάποιος μπορεί να μου την στερήσει, με ενδιαφέρει να μπορέσω κάποια στιγμή να την ζήσω εγώ μαζί του ...
Υπέροχο το ποίημα Στέλλα, δεν το είχα διαβάσει ποτέ.Σε ευχαριστώ που έγινες αιτία να το συναντήσω!